ساماندهی نقاط بی دفاع در سطح محله های شهری، مورد مطالعه: منطقه ( 9) شهر تهران

زمینه و هدف: در برنامه‌ریزی شهری، ایمنی و امنیت یکی از مولفه‌های مهم در تعیین کاربری‌های شهری است. ایمنی و امنیت از ابتدایی‌ترین اصول دست‌یابی به استانداردهای آسایش شهری محسوب می‌شود. در فرآیند شکل‌گیری و بروز رفتارهای خشونت‌آمیز عوامل متعددی نقش دارند. از جمله مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به فضاهای بی‌دفاع اشاره کرد که به دلیل ویژگی‌های کالبدی و اجتماعی، فرصت بزهکاری و خشونت در آن‌ها بالاست. در این راستا، هدف از این پژوهش بررسی نقش فضاهای بی‌دفاع شهری با توجه به عوامل کلیدی کالبدی، اجتماعی و روانشناسی منطقه (9) شهر تهران است.روش: روش پژوهش به‌صورت توصیفی-تحلیلی و در سه مرحله رتبه‌بندی شهرها و توزیع آن‌ها بر حسب عامل جمعیت، بررسی عوامل موثر بر توزیع جمعیت در مناطق شهری و وزن‌دهی مناطق بر حسب عوامل غیردفاعی و استفاده از دو فن «آنتروپی» و «ویکور» بود. جامعه آماری کل منطقه (9) تهران را شامل می‌شد که بر اساس فرمول «کوکران» تعداد (150) نفر به‌عنوان جامعه نمونه مشخص شد. تجزیه‌وتحلیل اطلاعات به‌وسیله نرم‌افزار «اس‌پی‌اس‌اس» و مدل «ویکور» انجام شد.یافته‌ها: یافته‌ها نشان‌داد که از میان معیارهای پژوهش، معیار ناهنجاری اجتماعی با وزن (0/2752) بیشترین وزن را کسب کرده؛ بنابراین از اهمیت بیشتری نسبت به سایر معیارها برخوردار است. معیارهای کمبود امکانات روشنایی و آلودگی نیز به ترتیب رتبه‌های دوم و سوم را کسب کرده‌اند. همچنین بر اساس شاخص «ویکور» محله استاد معین بهترین وضعیت را در بین سایر محله‌های منطقه (9) دارد.نتیجه‌گیری: نتایج نهایی پژوهش نشان می‌دهد، منطقه (9) از نظر آسیب‌پذیری کالبدی در سطح متوسط قرار دارد؛ بنابراین برنامه‌ریزی برای تدوین طرح کاهش خطر در شرایط بحران و موقعیت آسیب‌زا بر اساس توزیع خدمات ایمنی پیشنهاد می شود.