تحلیل ساختار فضایی کانون‌های جرائم سرقت و موادمخدر شهر تهران به روش چیدمان فضا با تاکید بر شبکه معابر

از مهم‌ترین عوامل تاثیرگذار در بروز ناهنجاری‌های اجتماعی، ویژگی‌های مکانی و تسهیلات محیطی مانند الگوی کاربری اراضی، فرم، شکل، نحوه توزیع فعالیت‌ها، عناصر و اجزای ترکیب دهنده شهر است. هدف پژوهش سنجش میزان تاثیرگذاری ساختار فضایی بر وقوع جرائم سرقت به عنف و موادمخدر با استفاده از روش چیدمان فضا می‌باشد. در این پژوهش ترکیبی از روش‌های توصیفی و تحلیلی استفاده‌شده است. جامعه‌ آماری پژوهش مجموعه‌ جرائم ارتکابی سرقت به عنف و موادمخدری را شامل میشود که از فروردین تا اسفند (1387) در محدوده‌ شهر تهران به وقوع پیوسته است. یافته‌ها نشان می‌دهد کانون‌های جرم‌خیزی در جنوب شرق منطقه (6)، پهنه غرب منطقه (7)، پهنه میانی منطقه (8)، پهنه شمال منطقه (12)، بخش کوچکی از جنوب غرب منطقه (16) و بخش کوچکی از تلاقی جنوب منطقه (2) و شمال منطقه (10) و غرب منطقه (1) شکل‌گرفته است. بررسی مولفه‌های چیدمان فضا در این کانون‌ها حاکی از آن است که خیابان‌های اصلی (شریانی) با پتانسیل‌های حرکت بالا، احتمال بیشتری از وقوع جرائم را نسبت به بن‌بست‌هایی با پتانسیل‌های حرکت کم و منازلی با نظارت متقابل کم، دارا می‌باشند. خیابان‌های با ارزش هم‌پیوندی بالا همچون فردوسی، سعدی و جمهوری شاهد رخداد بالاتری از وقوع جرائم هستند؛ بنابراین می‌توان گفت رابطه بین چیدمان فضا (پیکربندی فضا) و رخداد جرم، به‌شدت پیچیده و تابع شرایط مختلف مکانی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی پیرامون خود میباشد.