ارزیابی نقش نهادگرایی در روند توسعه پایدار مناطق مرزی(موردمطالعه: استان خراسان‌جنوبی)

نهادگرایی در راستای پایداری یا عدم پایداری یک فضای جغرافیایی فقط یک ایده تحلیلی نیست، بلکه از زمان شکل گرفتن نهادگرایی جدید به‌عنوان پارادایم غالب توسعه و پایداری منطقه‌ای، در درون آن سیاست‌ها و ابزارهای متنوعی برای برخورد با مشکلات گوناگون در حوزه‌های مختلف اقتصادی، اجتماعی و زیست‌محیطی ارائه‌شده است. استان خراسان-جنوبی به‌عنوان یکی از استان‌های مرزی و محروم کشور در سال‌های بعد از تقسیمات استانی موردتوجه سیاست‌گذاران و برنامه‌ریزان برای خروج از توسعه‌نیافتگی بوده است ولی بااین‌وجود هنوز سهم تولید درآمد ناخالص ملی استان از کشور در حدود (0.5%) است که نمایانگر عدم خروج از چرخه توسعه‌نیافتگی است. روش این پژوهش توصیفی- تحلیلی و با استفاده از ابزار پرسشنامه انجام‌گرفته، بنابراین نخست عدم موفقیت رویکردهای پیشین را موردبررسی و سپس از منظر نهادگرایی به مسئله توسعه استان و علل ضعف آن پرداخته‌شده است. حجم نمونه به روش در دسترس و روش نمونه‌گیری نهادها از نوع هدفمند می‌باشد. ارزیابی مدل مفهومی پژوهش از طریق تحلیل مسیر به روش حداقل مربعات جزئی و به کمک نرم‌افزار visual pls انجام‌گرفته است. نتایج نشان می‌دهد که در وهله نخست عامل آگاهی و سپس عامل زمینه‌ها و بسترهای شکل‌گیری، تداوم و گسترش نهادها بیشترین تاثیر را بر توسعه پایدار استان از منظر نهادی دارند. همچنین درک کلی تصمیم گیران و تصمیم سازان از نقش نهادها در توسعه پایدار استان تاثیر مستقیمی بر توسعه محلی و منطقه‌ای پایدار منطقه دارد.