بررسی تناسب آوایی‌ محتوایی (فنوسمانتیک) در تصویرپردازی نمونه‌هایی از آیات‌ سوره سجده

آوا، یکی از عوامل اثرگذار در خلق تصویرهای هنری قرآن کریم است که تناسب عمیق آن با محتوا، رمزگشای دلالات و گزاره‌های متن است و این همسویی آوا (فونتیک) و معنا (سمانتیک)، سطوح معرفتی جدیدی را به روی مخاطب می‌گشاید که با هر تغییر در واج‌ها، هجاها، واژگان و بافت موسیقایی، متغیّرهای معنایی نیز دستخوش تغییر می‌شوند و تصویر جدیدی از طریق این رهیافت‌های صوتی شکل می‌گیرد؛ به همین منظور، تناسب آوایی و محتوایی که در زبان‌شناسی از آن با عنوان «فنوسمانتیک» بحث می‌شود، با استفاده از روش تحلیلی‌توصیفی در حیطه این پژوهش قرآنی قرار گرفته و مطابقت حروف، حرکات، واژگان و ضرب آهنگ آیات سوره سجده با معانی بررسی و مشخص شده است؛ هرکدام از این آواها در سوره سجده به خوبی در نقش خود قرار گرفته‌اند؛ به گونه‌ای که آوا تحت لوای معنا از کوچکترین جزء به کل بافت سرایت می‌کند و یک همپوشانی آوا‌یی و معنایی متناسب با موضوع محوری، نقش تصاویر سوره را برجسته می‌کند.

examining phonetic-content compatibility (phenosemantics) in illustrating examples of the verses of surah sajdah

sound is one of the effective factors in creating artistic images of the holy qur’an, which has a deep compatibility with the content, deciphering the meanings and propositions of the text. this alignment of sound (phonetic) and meaning (semantic) opens up new levels of knowledge to the audience so that with every change in phonemes, syllables, words, and musical context, semantic variables are also changed. a new image is formed through these sound approaches. for this purpose, phonetic fit and content, which is discussed in linguistics under the title of phono semantics, has been included in the scope of this qur’anic research using the analytical-descriptive method, and the compatibility of letters, diacritical signs, words, and rhythm of the verses of surah sajdah with the meanings have been examined and specified; in surah sajdah, each of these sounds is well placed in its role in such a way that under the influence of meaning, the sound spreads from the smallest component to the entire context, and a phonetic and semantic overlap that is appropriate to the central theme, highlights the role of the surah’s images.