تحلیل و بررسی نام‌شناسانه تفاسیر عرفانی از منظر هستۀ معنایی

دانش نام‌شناسی (onomastics) یکی از شاخه‌های زبان‌شناسی است که حوزه‌ای گسترده از علوم‌ گوناگون را در خود گنجانده است؛ پیشینه نام‌شناسی به اواخر قرن نوزده میلادی برمی‌گردد که دوره تدوین اصول و قواعد زبان‌شناسی‌تاریخی است. در نام‌شناسی، مطالعه نام‌ها از زوایای مختلف جغرافیایی، تاریخی، اجتماعی و زبانی بررسی می‌شود. این دانش می‌کوشد قلمروهای مختلفی از نام‌ها را بکاود و درباره ساختار نام، وجه تسمیه و دلایل و توجیهاتی را برملا سازد که در ورای نام‌گذاری نهفته است. در پژوهش حاضر، به شیوه‌ای توصیفی‌تحلیلی، عناوین تفاسیر عرفانی گرد آمده و از جهت هسته معنایی، بررسی شده‌اند. نتایج به‌دست‌آمده پژوهش نشان می‌دهند در نام‌هایی که واژه «حقائق» به‌عنوان مرکز نام استفاده شده و نام دارای ساختار اضافی است، باید بخش دوم را هسته ترکیب در نظر گرفت. این ویژگی در نام‌هایی که واژه «اسرار» در  آنها به کار رفته است نیز دیده می‌شود؛ در حالی که در بسیاری از نام‌های تفاسیر که واژه «بیان» در آنها استفاده شده، هسته ترکیب همان بخش اول نام است. به عبارت دیگر، این نام‌ها جزء اسامی‌درون‌مرکز شمرده می‌شوند؛ اما نکته بسیار مهم در این تحقیق نام‌هایی هستند که در ساختار  آنها جار و مجرور دیده می‌شود. می‌توان این ساختارها را در گروه اسامی مرکب اضافی قرار داد؛ البته در این بین، اسامی و عناوینی وجود دارند که فاقد هسته‌ مشخص‌اند.

nomenclature analysis and investigation of mystical interpretations from the perspective of the semantic core

onomastics is one of the branches of linguistics that includes a wide field of various sciences; the history of onomastics goes back to the end of the nineteenth century, which is the period of compiling the principles and rules of historical linguistics. this knowledge first studies the names from different geographical, historical, social, and linguistic angles and explains various signification realms regarding the reasons for the names, according to different aspects. in the linguistic realm itself, the structure of names can be examined and analyzed from different aspects. in the present research, we have analyzed the names of popular and famous mystical interpretations from the perspective of the semantic core, in a descriptive-analytical method. the obtained results of the research show that in the names where the word facts is the focus of the name of the work and the name has an additional structure, contrary to the common practice in such analyses, the second part should be considered the core of the composition. this feature is also seen in the works where the word secrets is used, while in many of the names of the interpretations that have the word expression added to them, the core of the composition is the same as their first part; in other words, these names are among the names inside the center. what is very worthy of attention in this research are the names that jar and majrour can be seen in their structure. such cases can be included as additional compound names. in addition, in this field, we are dealing with names that we should consider as having no specific nucleus.