بررسی و نقد راهکارهای ترجمۀ ابهام در قرآن کریم به زبان فارسی و چینی (ابهام واژگانی و دستوری به‌عنوان نمونه)

ترجمۀ ابهام‌‌، به‌ویژه ابهام‌های قرآن به‌عنوان یک متن مقدس همیشه کار سختی است؛ زیرا سبک و شیوۀ ابهام قرآنی خالی از خلل و در عین سازواری و بلاغت است. در مقالۀ پیش رو با بررسی چگونگی ترجمۀ ابهام به دو زبان فارسی و چینی، تلاش شده است نخست، نحوۀ برخورد مترجمان با مقولۀ ابهام مشخص شود و دوم، تفاوت‌های این دو زبان در انتخاب‌های فرهنگی بررسی شوند. برای این منظور، از ترجمه‌های فارسی، یک ترجمۀ کهن ترجمۀ ابوالفتوح رازی و یک ترجمۀ معاصر ترجمۀ گرمارودی و از میان ترجمه‌های چینی، ترجمۀ «سلیمان بی‌جه سو» انتخاب شده‌اند. مهم‌ترین یافته‌های این پژوهش، نشان می‌دهد رازی در مواجهه با وجوه متعدد لفظ یا ساختار مبهم، معمولاً یک وجه را برگزیده و وجوه دیگر را وانهاده است. همچنین، گرمارودی بیشتر بر انتقال تعدد معنایی موجود در متن اصلی با استفاده از پاورقی و کمانک متمرکز است؛ در این بین، تمرکز سلیمان بر انتقال واژه یا ساختار مبهم به زبان چینی است.

Investigating Quranic Ambiguity Translation Strategies in Persian and Chinese: Lexical and grammatical Ambiguity in Focus

Translating ambiguities, especially the ambiguities of the Qur’an as a sacred text has  always proved difficult because the style and methods used in Qur’anic ambiguities are flawless,consistent and rhetorical. The present article examines the translation of ambiguity in Persian and Chinese, to first determine how translators deal with the category of ambiguity and secondly to examine the differences between the two languages in cultural choices. For this purpose, among the Persian translations, an ancient translation the translation of Abolfotuh Razi and a contemporary translation the translation of Garmaroodi and among the Chinese translations, the translation of Suleiman Bai zhisuo has been selected. Thefindings indicate that Razi, in the face of multiple aspects of a word or ambiguous structure, usually chooses one aspect while omiting other aspects. Garmaroodi is more focused on conveying the semantic plurality in the original text using footnotes and parenthesis while Suleiman focuses on conveying a vague word or structure in Chinese.