کاوشی تاریخی در معانی مادۀ قرآنی «ا ن ث» با رویکرد مسیرشناسی ساخت

ماده قرآنی «ا ن ث» و مشتقات آن، بخش مهم بار معنایی مربوط به نگرش جنسیتی را در قرآن کریم حمل می‌کند و از همین رو، مداقه در معنای آن، در حل مسائل مربوط به جنسیت، مهم و کارگشا است. در منابع لغوی و تفسیری بر مبنای واحدانگاشتن ریشۀ ماده «ا ن ث»، نوعی ارتباط معنایی از نوع تلازم میان جنسیت مونث و سستی برقرار شده که گاه بهصراحت از آن سخن آمده و در بسیاری از مواقع، بهطور ضمنی در نظر گرفته شده است. در پژوهش حاضر، کوشش میشود با بهرهگیری از روشهای معناشناسی تاریخی، بهویژه مسیرشناسی ساخت و گونهشناسی ساخت معنا، نسبت میان جنسیت مونث و معنای سستی از حیث ریشه، کاویده و میزان موجه‌بودن این رابطه ارزیابی شود. نتیجۀ کاوش این است که ارتباط میان این دو معنا، حاصل اشتراک لفظی کهن در زبان سامیِ مادر است و سابقۀ مرتبط‌دانستن دو معنا در حد اشتراک معنوی، به دورۀ اسلامی و حدود دو قرن پس از نزول قرآن کریم باز میگردد. بر اساس این، کاربردهای قرآن را نمیتوان با این پیوند متاخر فهم کرد و ارتباط برقرارشده را به نظام معنایی قرآن کریم نسبت داد.

A Historical Study of the Meanings of the root أ ن ث in the Qur’anic Arabic

The Qur’anic root ‘& أنث &( Female) and its Derivatives have an important effect on the semantic Meaning of the Sexual Attitude in the Holy Qur’an and therefore, exploring its meaning can be important and useful in solving gender issues. In the lexical and interpretive sources, there is a kind of semantic connection between female and weakness because they consider the Qur’anic root & أنثas a unit root. It is sometimes explicitly spoken and often implied. In the present study, it is attempted to applying historical semantics, especially recognition of the process of meaning construction and the typology of meaning construction to investigate the relationship between female gender and weakness by study the root and then evaluating the justification of this relationship. The result of the research is that the connection between these two meanings is the result of an ancient verbal sharing in the Semitic and the history of knowing the two meanings are related in terms of spiritual communion is related to the Islamic period and about two centuries after the Holy Quran was revealed. On this basis, its Quranic applications cannot be understood with this later link and the established communication cannot attribute to the meaning system of the Holy Qur’an.