نقدی بر توجیه اعرابی و تفسیر آیه 24 سورۀ یوسف در کتاب «الاثرالعقدی»‌

در کتاب «الاثر العقدی فی تعدد التوجیه الاعرابی لآیات القرآن الکریم» چگونگی نقش باورهای کلامی مفسران فرقه های اهل سنت و جماعت (پیروان سلف)، اشاعره، معتزله، صوفیه، خوارج و شیعه در تعدد توجیه اعرابی آیات کلامی بررسی شده است. آیه 24 سوره یوسف از جمله آنهاست. تفسیر حاصل از توجیه اعرابی براساس ظاهر آن، خدشه به عصمت حضرت یوسف و انبیاست؛ از این رو مفسران شیعی و معتزلی توجیه اعرابی ای از این آیه به دست داده اند که حاصل تفسیر آن رفع این خدشه است. صاحب «الاثر العقدی» که مذهب سلفی دارد، این توجیه اعرابی و توجیه نحوی آن و تفسیر حاصل از آن را به سبب عدول از ظاهر آیه، تاویل آن، توجه نکردن به سخن صحابه و ارائه توجیه اعرابی و توجیه نحوی ضعیف، نقد کرده است. ما نیز بر پایه روش توصیفی تحلیلی برای ارائه یک نمونه عملی در راستای پژوهش «آسیب شناسی جریان های تفسیری» نقد و تفسیر او را نقد کرده ایم. نقدهای ما عبارت اند از: نخست، هر مفسری از ظاهر هر آیه کلامی مخالف با باورهای کلامی خود درصورتی که با ادله عقلی ثابت شده باشد، می تواند عدول آن را تاویل کند. دوم، تلقی حجیت عام روایات صحابه صحیح نیست. سوم در توجیه اعرابی به دست آمده از آیه 24 یوسف خلاف ظاهری رخ نداده است. توجیه اعرابی ارائه شده از این آیه براساس قواعد فصیح و از سوی برخی از بزرگان تفسیر و عرب تایید شده و توجیه نحوی آن نیز صحیح است.

A Semantic Revision of Oaths in ‘Fajr’ Chapter and its Contents

Holy Qur’an is the book  of guidance for human. It employs several ways to communicate with its audience. One way is to use ‘oath’, a style by which suspicions and doubts among readers are attempted to be removed. Despite the fact that the ‘word of God’ is ‘right’ and that there should be no doubt about it, nevertheless, it becomes more effective in guiding when it is accompanied with ‘oath’.In every chapter (sura) that starts with an oath, God has taken an oath using objects or things that are not irrelevant with the vows included in the content and meaning of that particular sura.This study tries to investigate, as an example, the semantic relations between the ‘oath’ statement and the subjects included  in ‘Fajr Chapter’.This is done to claim that, in other chapters with oaths, there are ‘meaningful harmony’ and ‘congruence’ between ‘oath’ and subjects.