بررسی نظرات دانشجویان پزشکی مقطع بالینی و پرسنل درمانی در رابطه با عوامل م‍‍‍‍وثر بر همکاری متقابل آن ها در بیمارستان های شهر یاسوج

مقدمه: پیوسته در روند درمان بیماران و آموزش دانشجویان به علت همکاری نامناسب پرسنل درمانی و دانشجویان پزشکی مقطع بالینی در بیمارستان های آموزشی درمانی مشکلاتی بوجود می آید، که این امر موجب کاهش کیفیت درمان و آموزش در این مراکز می-گردد و زیان های غیرقابل جبرانی را در پی خواهد داشت. این پ‍‍ژوهش با هدف بررسی عوامل موثر بر میزان همکاری متقابل پرسنل درمانی بیمارستان های آموزشی و دانشجویان پزشکی مقطع بالینی دانشکده پزشکی یاسوج در سال 1385 انجام شده است. روش ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی- مقطعی بر روی 115 نفر پرسنل درمانی بیمارستان های شهر یاسوج و 97 نفر از دانشجویان پزشکی مقطع بالینی دانشکده پزشکی به روش سرشماری انجام شد. جهت دستیابی به اهداف پژوهش دو پرسشنامه تنظیم گردید که روایی آن با نظر کارشناسان آموزشی و پایایی آن از طریق انجام پیش آزمون و از طریق آلفای کرونباخ (83/0) تایید گردید. پس از گردآوری داده ها با استفاده از نرم افراز آماریspss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: 1/69 درصد دانشجویان پزشکی و 5/74 درصد پرسنل درمانی، اخلاق را مهم ترین ویژگی تاثیرگذار بر میزان همکاری خودمی دانستند. 93/75 درصد دانشجویان و 2/53 درصد پرسنل درمانی معتقد بودند که معاونت آموزشی بیمارستان های شهر یاسوج در ایجاد تعامل میان پرسنل درمانی و دانشجویان پزشکی مقطع بالینی هیچ گونه نقشی ایفا نمی کنند. 2/89 درصد دانشجویان پزشکی مقطع بالینی بیان داشتند که آموزش مداوم پرسنل درمانی منجر به بهبود همکاری متقابل پرسنل درمانی با آن ها می شود. 1/86 درصد پرسنل درمانی و 6/85 درصد دانشجویان پزشکی مقطع بالینی معتقد بودند که تعداد پرسنل درمانی با تعداد بیماران بستری در هر شیفت کاری متناسب نیست.نتیجه گیری: در این مطالعه، اخلاق از دیدگاه پرسنل و دانشجویان مهم ترین ویژگی فردی است که بر میزان همکاری متقابل آن ها اثرمی گذارد. همچنین آموزش مداوم پرسنل درمانی از عوامل موثر بر تعامل کارکنان با دانشجویان بوده که باید مدنظر قرار گیرد.