بررسی مهارتهای ارتباطی کارورزان ،دستیاران و اعضا هییت علمی بالینی دانشگاه علوم پزشکی گیلان در سال 1382

مقدمه: توانایی برقراری ارتباط برای یک پزشک اهمیتی همسنگ با دانش پزشکی او دارد. این مطالعه به ارزیابی آگاهی و نگرش کارورزان،دستیاران و اعضا هیات علمی بالینی دانشگاه علوم پزشکی گیلان در مورد مهارتهای ارتباطی به منظور تدوین برنامه های مناسب برای ارتقا این مهارت پرداخته است. روش و ابزار: مطالعه مقطعی حاضر باانتخاب نمونه ای 175 نفره به شیوه سهمیه ای و متوالی در تابستان سال 1382 انجام شد. برای ارزیابی آگاهی و نگرش افراد نسبت به مهارتهای ارتباطی از پرسشنامه ای چند جوابی استفاده شد . روایی محتوایی و صوری آن به تایید کارشناسان آموزش پزشکی رسید و پایایی آن به شیوه دو نیم سازی مورد آزمون و تایید قرار گرفت . پرسشنامه توسط مجریان در اختیار افراد مورد مطالعه قرار گرفت و به شکل خود ایفا تکمیل و بدون درج نام جمع آوری گردید . داده های حاصله توسط نرم افزار آماری spss و در سطح معنی داری 05/0 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت .یافته ها: نمونه مورد بررسی شامل 64 کارورز ، 26 دستیار و 85 عضو هیات علمی بوده است.در بررسی کلی 5/65 درصد افراد مورد مطالعه نگرش مثبت ضعیف نسبت به مهارتهای ارتباطی داشته اند. در بررسی تفکیکی 56% اعضا هیات علمی76% دستیاران و 57% کارورزان نگرش مثبت ضعیف داشته اند. ( 011/0p < ) میانگین نمرات آگاهی از مرجع 25 نمره درسه گروه فوق به ترتیب 3/2? 24/8 ،6/2? 78/8 و 3/2?7/5 بوده است(001/0 > p) در بررسی عوامل زمینه ای سن، تاهل،سابقه مطب داری وجنس فقط عامل سابقه مطب داری دارای ارتباط معنی دار و مثبت با نمرات آگاهی و نگرش افراد بوده است. (03/0p < )نتیجه گیری: آگاهی اندک افراد مورد مطالعه نسبت به مهارتهای ارتباطی و نگرش مثبت ضعیف آنها نشانگر عدم توجه به مقوله مهارتهای ارتباطی در آموزش پزشکی رایج کشور است . لذا پیشنهاد می شود که آموزش این مهارتها در محتوای برنامه درسی دانشکده های پزشکی گنجانده شود.