پیش بینی درگیری تحصیلی براساس سازه‌های خودکارآمدی و خودناتوان‌سازی تحصیلی دانشجویان علوم پزشکی

مقدمه:درگیری تحصیلی به عنوان اساسی برای تلاش های اصلاح گرایانه در حوزه تعلیم و تربیت، عامل بسیار مهمی در رسیدن به تجربه یادگیری است که موفقیت تحصیلی دانشجویان را به شکل غیر مستقیم تضمین می نماید. بنابراین، هدف پژوهش حاضرپیش بینی درگیری تحصیلی براساس سازه های خودکارآمدی و خودناتوان سازی تحصیلی دانشجویان علوم پزشکی بود.روش ها:در این مطالعه توصیفی همبستگی جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان رشته های پزشکی، دندانپزشکی، داروسازی، پرستاری، بهداشت و پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه که در سال تحصیلی 971396 مشغول به تحصیل بودند. حجم نمونه براساس جدول کرجسی و مورگان 369 نفر(212 نفر دختر و 157 نفر پسر) و به صورت نمونه گیری طبقه ای متناسب انتخاب شد. ابزارهای مورد استفاده شامل پرسشنامه های درگیری تحصیلی شافلی و همکاران (1996)، خودکارآمدی تحصیلی مک ایلروی و بانتینگ (2001) و خودناتوان سازی تحصیلی شوینگر و استینسمرپلستر (2011) بود. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیون چندگانه به روش گام به گام و آزمون t گروه های مستقل با استفاده از نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: نتایج نشان داد که در بین دختران و پسران، خودکارآمدی با درگیری تحصیلی رابطه مثبت و معنی داری ( پسر 0/05> p، دختر 0/001>p) و خودناتوان سازی تحصیلی با درگیری تحصیلی رابطه منفی و معنی داری وجود دارد (0/05> p). نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون چندگانه به روش گام به گام نیز نشان داد که در بین دختران، متغیرهای خودکارآمدی و خودناتوان سازی تحصیلی با هم 14 درصد و در بین پسران خودکارآمدی و خودناتوان سازی تحصیلی با هم 12 درصد واریانس درگیری تحصیلی را پیش بینی می کنند. از سویی دیگر نتایج t مستقل نشان داد که درگیری تحصیلی و خودکارآمدی در بین دانشجویان دختر و پسر تفاوت معنی داری وجود دارد به طوری که درگیری تحصیلی (0/01> p) و خودکارآمدی (0/01> p) در بین دختران بیشتر از پسران است. اما از نظر متغیر خودناتوان سازی تحصیلی در بین دختران و پسران، تفاوت معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که در میان دختران و پسران بین خودکارآمدی با درگیری تحصیلی رابطه مثبت و خودناتوان سازی تحصیلی با درگیری تحصیلی رابطه منفی وجود دارد و از سویی دیگر درگیری تحصیلی و خودکارآمدی در بین دختران بیشتر از پسران بود. اما از نظر خودناتوان سازی تحصیلی در بین آن ها تفاوتی مشاهده نشد. نتایح این پژوهش می تواند به برنامه ریزان و مجریان آموزش عالی، جهت اتخاذ سیاست های مناسب آموزشی به منظور درگیری تحصیلی دانشجویان و عوامل موثر بر آن یاری رساند.