مقایسه درمان پیچ خوردگی قوزک پا با استفاده از نوارپیچی و قوزک بند در یکی از آموزشگاه‌های نظامی

مقدمه: درمان عملکردی برای پیچ خوردگی قوزک مقبولیت عام دارد و در سطح وسیعی استفاده می گردد. اما مطالعه متون موجود خواننده را در کشف تفاوت بین تاثیر انواع این درمان ها به نتیجه نمی رساند. هدف از این مطالعه مقایسه درمان پیچ خوردگی قوزک پا با استفاده از نوارپیچی و قوزک بند در یکی از آموزشگاه های نظامی بود. روش بررسی: برای کلیه مبتلایان به پیچ خوردگی حاد قوزک در بدو ورود استراحت، یخ، باند کشی و بالا نگاهداشتن تجویز شد. بعد از پنج الی هفت روز مبتلایان به پیچ خوردگی قوزک درجه دو و سه به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه با نوار (49 نفر) و یک گروه با قوزک بند (48 نفر) و هر دو گروه به مدت 4 هفته درمان شدند. توانبخشی پس از آسیب در هر دو گروه به شکل استاندارد و یکسان انجام شد. اولین شاخص برای ارزیابی نتیجه درمان را رضایتمندی فرد و عوارض پوستی قرار دادیم و با یک پرسشنامه از پیش طراحی شده و با مقیاسی عددی آن را اندازه گرفتیم. در قدم بعدی با مقیاس کارلسون و تعیین محدوده حرکتی، عملکرد قوزک را ارزیابی نمودیم. یافته ها: رضایتمندی آسیب دیدگان از قوزک بند بسیار بیشتر بود. عوارض پوستی در این گروه بسیار کمتر از گروه نوارپیچی بود (4/16% در مقابل 9/51%). نتایج عملکردی مفصل قوزک و میزان درد در هردو گروه مشابه بودند. بحث و نتیجه گیری: درمان پیچ خوردگی حاد قوزک با قوزک بند از نظر آسیب دیدگان بسیار مطلوب تر است اما از نظر عملکرد قوزک این نوع درمان با نوارپیچی تفاوتی ندارد.

Comparison of orthotic taping and ankle bracing in treatment of sprained ankle at a military school

Background: The functional treatments of sprained ankle are widely used and accepted by physicians. However, reviewing the literature was not conclusive regarding the effectiveness of different kinds of functional treatments. The present study was an attempt to compare orthotic taping with ankle bracing in the treatment of sprained ankle at one of the military schools. Materials and Methods: All injured patients with acute sprained ankle received standard treatments (rest, ice, compressive bandage and elevation) at the clinic. After 57 days, 150 patients with grade II and III injury were randomly assigned to two different groups: one group was treated with taping and the other one with bracing for 4 weeks. Standard postinjury training was performed for both groups in the same way. Patients rsquo; satisfaction and their skin complications were assessed using a questionnaire and a numerical scale for outcome evaluation. Then, the functioning of the ankle joint was examined using Karlsson rsquo;s scoring scale and its range of motion (ROM). Results: Those treated with bracing reported much more comfort and satisfaction than those treated with taping, and skin complications were significantly lower in them (16.4% vs. 51.9%). However, the ankle joint functioning and the perceived pain were the same for both groups. Conclusion: Treatment of sprained ankle with bracing was more eligible from patients rsquo; point of view, but in the case of the functional aspects, both treatments were found to be the same.