اثر تمرین هوازی مداوم و تمرین مقاومتی زمان‌بندی‌شده بر سطوح آدیپونکتین و رزیستین پلاسما در نوجوانان چاق کم‌تحرک

مقدمه: شواهد علمی نشان می دهند سطوح آدیپونکتین با چاقی ارتباط معکوس و سطوح رزیستین با چاقی همبستگی مثبت دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرین هوازی مداوم و تمرین مقاومتی زمان بندی شده بر سطوح آدیپونکتین و رزیستین پلاسما نوجوانان چاق کم تحرک بود.روش بررسی: در این مطالعه 24 نوجوان چاق و کم تحرک به سه گروه، گروه تمرین مقاومتی (8 نفر، میانگین سن 56/1 ± 92/15 سال، میانگین شاخص توده بدنی 21/2 ± 30/32 کیلوگرم بر مترمربع)، گروه تمرین هوازی (8 نفر، میانگین سن 03/2 ± 23/15 سال، میانگین شاخص توده بدنی 32/1 ± 32/31 کیلوگرم بر مترمربع) و گروه کنترل (8 نفر، میانگین سن 92/1 ± 97/14 سال، شاخص توده بدنی 12/3 ± 80/30 کیلوگرم بر مترمربع) تقسیم شدند. برنامه تمرین گروه هوازی شامل پیاده روی و دویدن تا 60 درصد اکسیژن مصرفی برای چهار جلسه در هفته و برنامه گروه تمرین مقاومتی سه جلسه در هفته برای 12 هفته بود. سطوح آدیپونکتین و رزیستین به روش الایزا اندازه گیری شد. با استفاده از تحلیل واریانس یک طرفه داده ها تجزیه وتحلیل گردید.یافته ها: یافته ها نشان داد که تمرین مقاومتی 18/7% از چربی بدن را کاهش (001/0> p) و سطح آدیپونکتین پلاسما را 84/6% افزایش داد (03/0=p). تمرین هوازی باعث افزایش 8/11% حداکثر اکسیژن مصرفی (04/0=p)، افزایش 34/12% آدیپونکتین پلاسما (001/0> p)، کاهش 18/2% وزن (03/0=p) و کاهش 31/7% میزان چربی بدن شد (02/0=p). همچنین تغییرات درصد چربی بین دو گروه تمرینی متفاوت بود (09/0=p)؛ اما در سطوح پلاسمایی رزیستین تغییر معنی داری مشاهده نشد (127/0=p).بحث و نتیجه گیری: تمرین هوازی و مقاومتی برای 12 هفته باعث افزایش آدیپونکتین پلاسما می شوند اما سطوح رزیستین را تغییر نمی دهند.