اثر 8 هفته هایپوکسی نورموباریک روزانه (60دقیقه) بر محتوای pgc-1α عضله نعلی، مقاومت به انسولین و گلوکز ناشتا در رت‌های مبتلا به دیابت نوع2

مقدمه: مشاهده شده محتوای pgc-1α در بیماری دیابت نوع 2 کاهش می‌یابد. به علاوه، هایپوکسی به عنوان یک مداخله‌گر درمانی جدید در دیابت نوع 2 معرفی شده است. لذا هدف پژوهش حاضر بررسی اثر 8 هفته هایپوکسی نورموباریک روزانه (60دقیقه) بر محتوای pgc­1α عضله نعلی، مقاومت به انسولین و گلوکز ناشتا در رت‌های مبتلا به دیابت نوع2 بود.روش بررسی: 24 سر رت نر ویستار به سه گروه کنترل، دیابتی و هایپوکسی دیابتی تقسیم شدند. در گروه‌های دیابتی القا دیابت با روش hfd-stz انجام شد. طرح شامل 8 هفته، 5 جلسه در هفته و 60 دقیقه قرارگیری در هایپوکسی نورموباریک با اکسیژن 14.4% در گروه هایپوکسی دیابتی در هر جلسه بود. پس از اتمام طرح، نمونه بافت و خون جهت آنالیز استخراج شد. آنالیز آماری به وسیله تحلیل واریانس یکراهه انجام شد.یافته‌ها: نتایج آنالیز واریانس در هر سه متغیر  تفاوت معنی‌دار را نشان داد (0.0001=p). نتایج آزمون تعقیبی تفاوت معنی‌داری بین گروه‌های کنترل و دیابتی (0.0001=p)، کنترل و هایپوکسی دیابتی(0.0001=p) و دیابتی با هایپوکسی دیابتی (0.009=p) در متغیر pgc-1α نشان داد. همچنین آزمون تعقیبی بین هر سه گروه تفاوت معنی‌دار (0.0001=p) را در متغیرهای گلوکز ناشتا و مقاومت به انسولین نشان داد.بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به تاثیر هایپوکسی نورموباریک بر افزایش pgc-1α، کاهش گلوکز ناشتا و مقاومت به انسولین، می‌توان از هایپوکسی نورموباریک به عنوان استراتژی درمانی جدید در دیابت نوع 2 استفاده کرد.

The effect of eight weeks of daily normobaric hypoxia (60 minutes) on PGC­1α content of soleus muscle, insulin resistance, and fasting glucose in type 2 diabetic rats

Background: It has been observed that PGC-1α content decreases in type 2 diabetes. In addition, hypoxia has been introduced as a new therapeutic intervention in type 2 diabetes. Therefore, the aim of this study was to evaluate the effect of eight weeks of daily normobaric hypoxia (60 minutes) on PGC-1α content of soleus muscle, insulin resistance, and fasting glucose in type 2 diabetic rats.Materials and methods: In this study, 24 male Wistar rats were divided into three groups: control, diabetic, and diabetic hypoxia. In diabetic groups, induction of diabetes was performed by HFD-STZ method. The plan consisted of eight weeks, five sessions per week and 60 minutes of exposure to normobaric hypoxia with 14.4% oxygen in the diabetic hypoxia group in each session. At the end, tissue and blood samples were extracted for analysis. Statistical analysis was performed by one-way analysis of variance.Results: The results of analysis of variance showed a significant difference in all three variables (p=0.0001). The results of post hoc test indicated a significant difference in PGC-1α between control and diabetic groups (p=0.0001), between control and diabetic hypoxia (p=0.0001),  and between diabetic and diabetic hypoxia (p=0.009). Also, the post hoc test among three groups showed a significant difference (p=0.0001) in variables of fasting glucose and resistance to insulin.Conclusion: Due to the effect of normobaric hypoxia on the increase of PGC-1α, the decrease of fasting glucose, and resistance to insulin, normobaric hypoxia can be used as a new treatment strategy in type 2 diabetes.