اثربخشی استفاده ازسیستم های واقعیت مجازی در توان‌بخشی افراد مبتلابه بی‌ثباتی عملکردی مچ پا- مطالعه مروری نظامند

سابقه و هدف: با توجه به شیوع بالای بی‌ثباتی عملکردی مچ پا ، هزینه‌های اولیه و ثانویه ناشی از آن، و مهم‌تر از همه، رنج شخصی افراد مصدوم ، پیشنهاد برنامه‌های توان‌بخشی اثربخش ضروری است. بنابراین، هدف از مطالعه حاضر ، مروری بر اثربخشی مداخلات مبتنی بر واقعیت مجازی در توان‌بخشی بیماران مبتلابه بی‌ثباتی مچ پا است.روش کار: جستجوی مقالات در پایگاه‌های اسپورت دیسکاس، پابمِد، وِب آف ساینس، مِدلاین، اِسکاپوس و  اِمبیس بدون محدودیت زمانی تا جون سال 2021 صورت گرفت. کلیدواژه‌های انتخابی شامل واقعیت مجازی، بی ثباتی مچ پا و پیامدهای بالینی مانند دامنه حرکت ، درد، قدرت، عملکرد، تعادل، کنترل پاسچر و راه رفتن بود. برای ارزیابی کیفیت مقالات انتخاب شده از مقیاس پِدرو استفاده شد. گزارش دهی نیز بر اساس دستورالعمل‌های پریزما صورت گرفت.یافته‌ها: متعاقب حذف مقالات تکراری و غیر مرتبط، متن کامل 10 مقاله از پایگاه‌های موردنظر دریافت و اطلاعات مورد نیاز استخراج شد. نتایج مطالعاتی که از تحلیل‌های آماری درون‌گروهی استفاده کرده بودند نشان می دهد که مداخلات تمرینی مبتنی بر واقعیت مجازی تاثیر معنی‌داری بر روی تعادل، کنترل پاسچر و عملکرد حرکتی و خود گزارشی افراد مبتلابه بی‌ثباتی مچ پا دارد. بااین‌حال، تفاوت معنی‌داری بین اثربخشی مداخلات تمرینی مبتنی بر واقعیت مجازی با توان‌بخشی سنتی از جهت تاثیر بر تعادل، کنترل پاسچر، قدرت، دامنه حرکتی و عملکرد خود گزارشی در افراد مبتلابه بی‌ثباتی مچ پا وجود ندارد.نتیجه‌گیری: هر چند که شواهدی دال بر برتری اثربخشی مداخلات مبتنی بر واقعیت مجازی در مقایسه با توان‌بخشی سنتی وجود ندارد، با این حال نتایج مطالعه حاضر گویای این است که مداخلات مبتنی بر واقعیت مجازی حداقل به اندازه تمرینات سنتی در توان‌بخشی افراد مبتلابه بی‌ثباتی مچ پا موثر هستند. با توجه به محدودیت‌ها و ضعف روش‌شناختی مطالعات کنونی، نیاز به انجام مطالعات دقیق‌تری در مورد بررسی اثربخشی مداخلات مبتنی برواقعیت مجازی در توان‌بخشی بیماران مبتلابه بی‌ثباتی مچ پا است.

the effectiveness of using virtual reality systems in rehabilitation of people with functional ankle instability: a systematic review

background and aim: given the high prevalence of functional ankle instability, its primary and secondary costs, and most importantly, the personal suffering of injured people, proposing an effective rehabilitation program is essential. therefore, the aim of the present study was to review the effectiveness of vr-based interventions in the rehabilitation of patients with ankle instability. methods: articles were searched on the sportdiscus, pubmed, web of science, medline, scopus and embase databases without any time limit from the inception to jun 2021. selective keywords were virtual reality, ankle instability, and clinical outcomes such as balance, postural control, range of motion, pain, strength, function, and gait function. the pedro scale was used to evaluate the methodological quality of the selected articles. the reporting of this systematic review was guided according to standards of the prisma statement. results: after removing duplicate and irrelevant articles, the full text of 10 articles was obtained from the databases and the required information was extracted. the results of studies that used within group analysis indicated that vr-based interventions had a significant effect on balance, postural control, and motor and self-report function of people with functional ankle instability. however, there is no significant difference between the effectiveness of vr-based interventions and traditional physiotherapy in terms of effects on balance, postural control, and self-report performance in people with functional ankle instability.conclusion: although there is no evidence that virtual reality-based interventions are superior to traditional rehabilitation, the results of the present study suggest that virtual reality-based interventions are at least as effective as traditional exercises for people with ankle instability. however, due to methodological weaknesses of current studies, more detailed studies are needed to evaluate the effectiveness of vr-based interventions for patients with ankle instability.