اثر تمرینات پرش فرود پیشرونده با رویکرد پیشگیری از آسیب بر عملکرد مردان بسکتبالیست با نقص والگوس زانو

سابقه و هدف: یکی از اهداف تمرینات پرش فرود « بهبود عملکرد» می باشد. همچنین نقص والگوس زانو می تواند بر اجرای فعالیت های عملکردی اثر بگذارد و عملکرد عضلات اندام تحتانی را تغییر دهد. لذا هدف از این پژوهش بررسی اثر تمرینات پرش فرود پیشرونده با رویکرد پیشگیری از آسیب بر عملکرد مردان بسکتبالیست با نقص والگوس زانو بود. روش بررسی: پژوهش از نوع نیمه تجربی و مداخله ای (تمرینات پرش - فرود)، با یک طرح پیش آزمون پس آزمون بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه بازیکنان مرد بسکتبالیست با نقص والگوس پویا زانوی استان مازندران در دامنه سنی بین 16 تا 20 سال تشکیل دادند و تعداد 24 بسکتبالیست به صورت هدف دار انتخاب شده و به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. پس از اخذ رضایت نامه کتبی و شناسایی افراد دارای والگوس پویا زانو توسط آزمون اسکات جفت پا، برای ارزیابی تعادل، چابکی و قدرت انفجاری اندام تحتانی به ترتیب از آزمون تعادل y ، آزمون t اصلاح شده و آزمون سارجنت استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون کوواریانس با عامل پیش آزمون به عنوان کووریت استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد تمرینات پرش فرود اثر معناداری بر بهبود تعادل پویا (p = 0.001)، چابکی (p = 0.001) و قدرت انفجاری اندام تحتانی  در گروه تجربی داشت (p = 0.001). نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر، اجرای 6 هفته تمرینات پرش فرود منجر به بهبود تعادل پویا، چابکی، قدرت انفجاری اندام تحتانی شده است. بنابراین می توان تمرینات پرش فرود پیشرونده را جهت بهبود عملکرد در بسکتبالیست های دارای والگوس پویا زانو توصیه نمود.