نقش تعدیل کنندگی حمایت اجتماعی در رابطه ی عدم امنیت شغلی، ابهام نقش و گرانباری نقش با رفتارهای ایمن در کارکنان عملیاتی یک شرکت صنعتی در اهواز

سابقه و هدف: ایجاد و تقویت رفتارهای ایمنی، یکی از روش‌های مهم در پیش‌گیری از وقوع حوادث و آسیب‌های شغلی است؛ بنابراین، شناسایی عواملی که منجر به کاهش و یا افزایش رفتارهای ایمنی می‌شوند در جلوگیری از بروز آسیب‌های شغلی، شبه حوادث و حوادث شغلی بسیار موثر و ضروری هستند. از این‌رو، هدف از انجام مطالعه‌ی حاضر، بررسی نقش تعدیل‌کنندگی حمایت اجتماعی در رابطه‌ی عدم امنیت شغلی، ابهام نقش و گرانباری نقش با رفتارهای ایمن در کارکنان عملیاتی یک شرکت صنعتی در اهواز بود. روش بررسی: روش پژوهش، علی همبستگی و جامعه آماری شامل کلیه کارکنان عملیاتی یک شرکت صنعتی در اهواز به تعداد 430 نفر در سال 1398 بود. برای تعیین حجم نمونه به دلیل نداشتن واریانس جامعه و اطلاع نداشتن از موفقیت یا عدم موفقیت متغیرها از جدول مورگان استفاده شد که بر این اساس نمونه پژوهش برابر با 217 نفر به‌دست آمد. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه‌های استانداردی هم‌چون عدم امنیت شغلی، ابهام و تعارش نقش، گرانباری نقش، رفتارهای ایمن و حمایت اجتماعی استفاده شد که پایایی آن‌ها از طریق آلفای کرونباخ محاسبه شد و برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از بسته نرم‌افزار آماری برای علوم اجتماعی نسخه 24 و روش حداقل مجذورات جزیی استفاده گردید. یافته‌ها: بین عدم امنیت شغلی، ابهام نقش و گرانباری نقش با رفتارهای ایمن رابطه منفی و معنادار و بین حمایت اجتماعی با رفتارهای ایمن رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (01/p<0). نتایج تحلیل رگرسیون هم‌زمان نشان داد که هر سه متغیر حمایت اجتماعی، عدم امنیت شغلی و ابهام نقش می‌توانند 37.6 درصد از کل واریانس رفتارهای ایمن را پیش‌بینی نمایند (01/p<0). با در نظر گرفتن نقش تعدیل‌گری حمایت اجتماعی، هر سه رابطه (رابطه‌ی بین عدم امنیت شغلی، گرانباری نقش و ابهام نقش با رفتارهای ایمن) تحت تاثیر این نقش قرار دارند (96/t-value>1). شاخص‌ نیکویی برازش که نشان‌دهنده قابل‌قبول بودن این میزان برای برازش مطلوب الگو است قابل‌قبول بوده و نشان‌دهنده تایید الگوی پژوهش می‌باشد (0.7< آلفای کرونباخ و پایایی ترکیبی). نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که عدم امنیت شغلی، ابهام نقش، گرانباری نقش و حمایت اجتماعی از عوامل تعیین‌کننده مهم رفتارهای ایمنی می‌باشند. بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که برای حذف یا کاهش رفتارهای ناایمن، سازمان‌ها باید شرایط کاری مطلوبی را ایجاد کنند که در آن، تعادل زندگی کاری و بهزیستی کارکنان موردتوجه قرار گیرد.