بررسی اثر و ماندگاری تمرینات عصبی-عضلانی بر زمان بندی فعالیت عضلات دیستال و پروگزیمال اندام تحتانی در ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا

سابقه و هدف: اثر و ماندگاری اثر تمرینات عصبی-عضلانی بر زمان‌بندی فعالیت عضلات پروگزیمال اندام تحتانی مورد سوال است. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر و ماندگاری اثر تمرینات عصبی-عضلانی بر زمان‌بندی فعالیت عضلات دیستال و پروگزیمال اندام تحتانی در ورزشکاران مبتلا به بی‌ثباتی عملکردی مچ پا بود.روش بررسی: تعداد 26 ورزشکار مبتلا به بی‌ثباتی عملکردی مچ پا بصورت تصادفی به دو گروه تمرینات عصبی-عضلانی و کنترل تقسیم شدند. انتخاب آزمودنی‌ها بر اساس معیارهای ورود و خروج از تحقیق بود. در مرحله پیش‌آزمون زمان‌بندی فعالیت عضلانی آزمودنی‌ها بوسیله دستگاه الکترومیوگرافی سطحی مورد ارزیابی قرار گرفت. پس از آن گروه تمرینی به مدت 6 هفته تمرینات مربوط به خود را انجام دادند. تمرینات 3 جلسه در هفته و هر جلسه تمرینی به مدت 15 الی 20 دقیقه برگزار شد. سپس کلیه اندازه‌گیری‌های مرحله پیش‌آزمون در مرحله پس‌آزمون و آزمون ماندگاری نیز به انجام رسید. از روش‌های آماری تحلیل واریانس ترکیبی با اندازه‌های تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی جهت انجام تجزیه و تحلیل‌های آماری استفاده شد. سطح معنی‌داری کوچکتر از 0.05 در نظر گرفته شد.یافته‌ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس ترکیبی برای مقایسه نتایج بین‌ دو گروه در مورد زمان‌بندی فعالیت عضلات نشان از اثر تعاملی زمان(پیش‌آزمون‌پس‌آزمون‌ماندگاری) بر گروه (عصبی‌عضلانی و کنترل) در عضلات تیبیالیس انتریور، پرونئوس لانگوس و گاستروکنمیوس خارجی در گروه عصبی‌عضلانی شده است(p≤0.05). اما تفاوتی در زمان‌بندی فعالیت عضلات رکتوس فموریس، گلوتئوس مدیوس و گلوتئوس ماکزیموس هیچ‌یک از دو گروه‌ در دو مرحله پس‌آزمون و ماندگاری نسبت به پیش‌آزمون مشاهده نشد (0.05