ویژگی های روان سنجی مقیاس آمادگی برای یادگیری خودراهبر چنگ و همکاران در دانشجویان پرستاری و مامایی

مقدمه: یادگیری خودراهبر برای توسعه حرفه ای دانشجویان دختر پرستاری و مامایی حیاتی است و آنها را قادر می سازد تا دانش و کیفیت عملکرد حرفه ای شان را افزایش دهند. وجود ابزاری معتبر نه تنها برای ارزیابی خودراهبری در یادگیری بلکه بمنظور تعیین اثربخشی روش های یاددهی و یادگیری الزامی است. هدف این مطالعه تعیین ویژگی های روان سنجی مقیاس آمادگی برای یادگیری خودراهبر چنگ و همکاران در دانشجویان دختر پرستاری و مامایی می باشد.روش کار: در این مطالعه مقطعی روان سنجی، از بین 1135 دانشجوی دختر پرستاری و مامایی قبل از دوره کارورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان(خوراسگان) و دانشگاه علوم پزشکی اصفهان(دانشکده پرستاری و مامایی) در سال تحصیلی94-1393 و به روش نمونه گیری تصادفی منظم، 378 دانشجو ابزار آمادگی برای خودراهبری در یادگیری چنگ و همکاران با 20 گویه و چهار خرده مقیاس، تکمیل کردند. داده ها به وسیله نرم افزارهای آماری (lisre8.75 و spss24) و با اجرای آزمون های توصیفی و استنباطی، از جمله ضریب آلفای کرونباخ، همبستگی اسپیرمن براون، گاتمن و تحلیل عاملی تاییدی(cfa) تحلیل شد.یافته ها: در چارچوب بررسی روایی سازه و با استفاده از تحلیل عاملی تاییدی، مقیاس 20گویه ای خود راهبری در یادگیری، در چهار عامل با محاسبه ضریب آلفای کرونباخ انگیزه یادگیری 83/ 0، برنامه ریزی و اجرا 84/ 0 ، خود نظارتی 81/ 0 ، ارتباط بین فردی60/ 0 با استناد به شاخص های برازندگی ریشه خطای میانگین مجذورات تقریب (057/ 0=rmsea) ،شاخص نیکویی برازش (91/ 0 =gfi)، و شاخص برازندگی تطبیقی(98 / 0 =cfi) به وضوح از یکدیگر تفکیک شد و نتایج نشان داد که هر چهار عامل این مقیاس از ضرایب همسانی درونی بالایی برخوردار هستند. نتیجه گیری: نتایج حاکی از این است که مقیاس آمادگی برای خودراهبری در یادگیری چنگ و همکاران، ابزاری روا و پایا جهت شناسایی قابلیت های یادگیری خودراهبر دانشجویان دختر پرستاری و مامایی است.