مقایسهٔ اثر بازی‌های بومی محلی و حرکات ریتمیک یوگا بر پرخاشگری و رفتار سازشی دختران با ناتوانی هوشی

زمینه و هدف: یکی از راه هایی که برای بهبود رفتار سازشی و کاهش پرخاشگری ناتوانان هوشی پیشنهاد شده است، انجام فعالیت بدنی و ورزش است. با این حال، دربارهٔ نوع فعالیت بدنی و ورزشی برتر توافق عام وجود ندارد. بر همین اساس، هدف از پژوهش حاضر، مقایسهٔ اثر یک دوره بازی های بومی محلی و حرکات ریتمیک یوگا بر پرخاشگری و رفتار سازشی دختران با ناتوانی هوشی بوده است.روش بررسی: پژوهش حاضر، نیمه تجربی و از نوع پیش آزمونپس آزمون بود. نمونهٔ آماری این پژوهش را 30 دانش آموزان دختر با ناتوانی هوشی 1410 سالهٔ مدرسهٔ کودکان استثنایی شهرستان گناوه تشکیل می دادند که به صورت در دسترس و هدف مند انتخاب و به روش همتاسازی در دو گروه بازی های بومی محلی و یوگا قرار گرفتند. هر دو گروه به مدت 8 هفته به تمرینات پرداختند. ابزارهای استفاده شده در پژوهش حاضر، پرسشنامهٔ پرخاشگری قزل سفلو و همکاران (1387) و پرسشنامهٔ رفتارسازشی واینلند (1984) بود که به صورت پیش آزمون و پس آزمون توسط والدین تکمیل شد. برای تحلیل داده ها از آزمون تی همبسته و تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بازی های بومی محلی و حرکات ریتمیک یوگا اثر معناداری بر کاهش پرخاشگری (0٫01>p) و بهبود رفتار سازشی (0٫001>p) داشته است. همین طور، بازی بومی محلی در مقایسه با حرکات ریتمیک یوگا باعث کاهش بیشتری در میزان پرخاشگری شد (0٫002=p) اما در رفتار سازشی تفاوتی بین دو گروه مشاهده نشد.نتیجه گیری: می توان گفت بازی های بومی محلی و حرکات ریتمیک یوگا، بر کاهش پرخاشگری دختران با ناتوانی هوشی موثر بوده است.