اثربخشی راهبرد قصه‌درمانی، در کاهش خطاهای املایی دانش‌آموزان دارای اختلال نوشتاری (دیکته)

زمینه و هدف: بشر در طول تاریخ علاقه و توجه زیادی به قصه داشته است، به همین دلیل قصه یکی از ابزارهای مهم اصلاح رفتار به خصوص در کودکان محسوب می شود. قصه گویی به عنوان روشی غیرمستقیم برای بیان اضطراب ها، دلواپسی ها و آنچه که در دنیای کودک می گذرد، می تواند در سلامت کودکان نقش موثری ایفا کند. پژوهش حاضر، با هدف اثربخشی راهبرد قصه درمانی بر کاهش خطاهای املایی دانش آموزان با اختلال نوشتن در پایهٔ اول و دوم ابتدایی شهر یزد صورت گرفت.روش بررسی: روش این پژوهش، از نوع آزمایشی بوده و جامعهٔ آماری را تمامی دانش آموزان مبتلا به اختلال نوشتن در شهر یزد تشکیل می دادند. تعداد 20 دانش آموز دختر دارای اختلال نوشتن، پس از اجرای آزمون تشخیصی (آزمون هوش ریون کودکان، آزمون اختلال نوشتن فلاح چای و آزمون املای تصویری) به شیوهٔ نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای و به طور تصادفی انتخاب شدند؛ سپس با گمارش تصادفی، در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. آزمودنی های گروه آزمایش 12 جلسه (هر جلسه به مدت 60 دقیقه و دو بار در هفته)، تحت آموزش راهبرد قصه درمانی بودند، اما گروه کنترل، هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده های به دست آمده، با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر، تجزیه وتحلیل شد.یافته ها: با استفاده از آنالیز واریانس برای اندازه های تکراری مشاهده شد که راهبرد قصه درمانی باعث شده است که تعداد خطاهای املایی در گروه آزمایش از عدد 11٫22 (در پیش آزمون) به عدد 4٫11 (در پس آزمون) و سپس به عدد 3٫01 (در پیگیری) کاهش یابد (0٫001>p)؛ اما در گروه کنترل این تفاوت معنادار نبود.نتیجه گیری: براساس یافته ها می توان نتیجه گرفت که راهبرد قصه درمانی سبب کاهش خطای املای دانش آموزان با اختلال نوشتن شده است. همچنین آموزش این کودکان به وسیلهٔ قصه، منجر به بهبودی در برنامه ریزی در سطح تفکر اجرایی، کنترل پاسخ های آنی صادرشده از طرف مغز، زمان بندی، انگیزه و آغازگری در انجام تکالیف و درنتیجه سبب کاهش غلط های املایی آن ها شد. بر مبنای نتایج این پژوهش، می توان به مربیان اختلال های یادگیری، مشاوران و روان شناسان پیشنهاد کرد که با استفاده از این راهبرد برای عملکرد نوشتن دانش آموزان دارای اختلال نوشتن اقدام کنند.