بررسی تاثیر درمان رشدی‒عصبی بر عملکرد حرکتی درشت و کیفیت زندگی کودکان فلج مغزی4-8 ساله

چکیده هدف: مشکل عمده کودکان فلج مغزی، آسیب در عملکرد حرکتی درشت و متعاقباً کاهش کیفیت زندگی آنان است. هدف این مطالعه بررسی تاثیر اختصاص زمان بیشتر به درمان رشدی?عصبی طی جلسات درمانی بر عملکرد حرکتی درشت و کیفیت زندگی کودکان مبتلا به فلج مغزی است.روش بررسی: در این مطالعه مداخله‌ای شبه تجربی، 36نفر از کودکان فلج مغزی در محدوده سنی 4-8 سال از کلینیک‌های خصوصی شهر تهران به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شده و به صورت تصادفی به دو گروه 18نفره تقسیم شدند. تمامی آزمودنی‌ها به‌مدت 3 ماه، 3 جلسه در هر هفته در جلسات درمانی شرکت نمودند؛ با این تفاوت که گروه مداخله نیمی از جلسه را اختصاصاً درمان رشدی?عصبی (ndt) دریافت نمود. آزمودنی‌ها قبل و بعد از دوره درمانی با استفاده از ابزار gmfm?66، gmfcs و پرسشنامه cp?qol، ارزیابی شدند. داده‌ها با استفاده از spss نسخه 16، تجزیه‌وتحلیل شد. یافته‌ها: بین میانگین تفاضل نمرات کودکان فلج مغزی دو گروه مداخله و کنترل از لحاظ عملکرد حرکتی درشت در مراحل پیش آزمون?پس آزمون تفاوت معناداری وجود داشت (0.037=p). اما بین میانگین تفاضل نمرات کیفیت زندگی دو گروه در مراحل پیش آزمون?پس آزمون تفاوت معناداری وجود نداشت.نتیجه‌گیری: اگر طی جلسات کاردرمانی زمان بیشتری به روش رشدی?عصبی اختصاص یابد، در بهبود عملکرد حرکتی درشت کودکان فلج مغزی موثر خواهد بود. اما در هیچ‌یک از حیطه‌های کیفیت زندگی موثر واقع نمی‌گردد.