مقایسه خودپنداره، رشد اجتماعی و سازگاری عمومی دانش‌آموزان دختر و پسر کم‌شنوای طرح آموزش تلفیقی با دانش‌آموزان دختر و پسر کم‌شنوای طرح آموزش جداسازی (ویژه) مقطع دبستان شهرستان قم در سال تحصیلی 91‒1390

چکیده هدف: این مطالعه با هدف مقایسه خودپنداره، رشد اجتماعی و سازگاری عمومی دانش‌آموزان کم‌شنوا در طرح آموزش تلفیقی با طرح آموزش ویژه انجام شده است. روش بررسی: در این پژوهش علّی?مقایسه‌ای،40 دانش‌آموز کم‌شنوا از مدارس ابتدایی آموزش تلفیقی به روش سرشماری و به همین تعداد از مدارس ابتدایی آموزش ویژه شهرستان قم به روش همتاسازی انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده، شامل: زیرمقیاس رضایت هیجانی و سطح اعتمادبه‌نفس از مقیاس آسیب‌پذیری کودک، مقیاس رشد اجتماعی واینلند و مقیاس سنجش رفتار سازشی بودند. داده‌ها با استفاده از روش‌های آماری تحلیل کوواریانس، و آزمون تی مستقل و آزمون خی‌دو، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته‌ها: به‌طور کلی، بین دانش‌آموزان کم‌شنوای مدارس آموزش تلفیقی و مدارس آموزش ویژه از لحاظ خودپنداره تفاوت معناداری وجود نداشت (0.477=p). اما رشد اجتماعی کل (0.009=p) و سازگاری عمومی (0.057=p) در دانش‌آموزان کم‌شنوای طرح آموزش ویژه به‌طور معناداری بالاتر از دانش‌آموزان کم‌شنوای طرح آموزش تلفیقی بود.نتیجه‌گیری: مطابق نتایج این تحقیق، خودپنداره، یک خصیصه متمایز فردی در میان کم‌شنوایان است، لذا فراگیری در محیط آموزشی تلفیقی یا ویژه، تاثیری بر روی آن ندارد؛ اما عوامل مختلف فرهنگی، اقتصادی، محیطی، خانوادگی، اداری، جامعه‌شناختی و … می‌توانند در تفاوت میزان رشد اجتماعی و سازگاری عمومی دانش‌آموزان هر دو گروه، نقش داشته باشند.