تاثیر یک دوره برنامه توانبخشی هشت هفته‌ای بر کاهش درد و بهبود هدایت عصبی در بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال

چکیدههدف: هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر یک دوره برنامه توانبخشی هشت هفته‌ای بر کاهش درد و بهبود هدایت عصبی در بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال بود. روش‌بررسی: تعداد پانزده نفر از کارمندان بانک‌های شهرستان ایلام مبتلا به سندرم تونل کارپال (با 18 مچ دست مبتلا) به‌عنوان نمونه آماری انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه مداخله (9 مچ دست) و کنترل (? مچ دست) تقسیم شدند. ابزار تحقیق شامل استفاده از فرم ثبت اطلاعات، مقیاس دیداری درد، تست‌های بالینی فالن و تینل و الکترودیاگنوستیک بود. نمونه‌های گروه مداخله، پروتکل توانبخشی طراحی‌شده را طی هشت هفته به‌صورت منظم و روزانه، در طول ساعات کار و فعالیت طی شش مرحله 10 دقیقه‌ای و مجموعاً به مدت 60 دقیقه انجام دادند. در‌حالی‌که گروه کنترل در طول دوره توانبخشی تحت هیچ‌گونه تدابیر درمانی قرار نگرفتند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که در پس‌آزمون، در میزان درد حین فعالیت (0.001 =p) و پارستزی (0.018=p)، گروه مداخله در مقایسه با کنترل کاهش معناداری به وجود آمده است. اما در میزان درد شبانه بین دو گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد. همچنین در مورد پارامترهای هدایت عصبی، نتایج تفاوت معناداری را بین دو گروه در میزان سرعت هدایت حرکتی و حسی، ارتفاع موج حسی و حرکتی و زمان تاخیری موج حسی و حرکتی نشان داد (0.05 < p). نتیجه‌گیری: بر اساس این یافته‌ها می‌توان نتیجه گرفت که انجام هشت هفته پروتکل‌های بازآموزی پوسچرال، انجام تمرینات کششی و تحرک‌بخشی همراه با در‌نظر‌گرفتن فواصل استراحت در بین زمان کاری، توسط کارمندان بانک مبتلا به سندرم تونل کارپال، تاثیر معناداری بر کاهش درد، کاهش پارستزی و بهبود هدایت عصبی دست آنان دارد.