بررسی تاثیر استفاده از اسپلینت اکستنشن بر روی عملکرد دست بیماران سکته مغزی مزمن

هدف: هدف از مطالعه ما بررسی تاثیر استفاده از اسپلینت اکستنشن بر روی عملکرد دست بیماران سکته مغزی مزمن بود. روش بررسی: 14 بیمار سکته مغزی مزمن بر اساس معیارهای ورود در این مطالعه شرکت کردند و پس از ارزیابی‌های اولیه اسپلینت به آن‌ها داده شد. برای ارزیابی دامنه حرکتی از گونیا متری، عملکرد اندام فوقانی از مقیاس فوگل مایر و برای اندام اسپاستیسیتی از مقیاس آشورث تعدیل یافته استفاده شد. بیماران موظف بودند اسپلینت اکستنشن را به مدت 1 ماه و به صورت 2 ساعت در روز و تمام طول شب (6 تا 8 ساعت) بپوشند. ارزیابی‌ها در پایان هفته اول، سوم و چهارم دوباره تکرار شدند. یافته‌ها: تفاوت شدت اسپاستیسیتی دست و دامنه حرکتی غیرفعال مچ دست قبل و بعد از استفاده 1 ماهه از اسپلینت اکستنشن معنادار بود (?.??? > p، ?.??=p). و تغییرات در سایر متغیرها معنادار نبود. همچنین نتایج به دست آمده نشان دهنده این است در تمام متغیرها بهبودی نسبی به دست آمده است و این تغییرات به صورت هفته به هفته در هیچ کدام از متغیرها معنادار نبود. نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان می‌دهد که با استفاده 1 ماهه از اسپلینت اکستنشن در زاویه 30 درجه اسپاستیسیتی کاهش و دامنه حرکتی پاسیو مچ افزایش می‌یابد. ولی تغییرات در سایر متغیرها قابل توجه نمی‌باشد.