اثر تمرینات زمان‌بندی بر شدت لکنت و زمان‌بندی حرکتی کودکان مبتلا به لکنت

زمینه و هدف: لکنت در اثر تخریب کنترل فضایی و زمانی حرکات لازم جهت تولید روان گفتار به وجود می‌آید. افرادی که لکنت دارند، در کنترل تغییرپذیری، سرعت و زمان بندی نسبی حرکات گفتاری خود در موقع صحبت کردن روان، متفاوت عمل می‌کنند. شواهد فیزیولوژیکی نشان دادند که ساز و کارهای کنترل حرکتی برای تولید گفتار و حرکت اندام‌ها زیر بنای عصبی مشترکی دارند. بنابراین هدف از پژوهش حاضر تعیین تاثیر تمرینات زمان‌بندی بر زمان‌بندی حرکتی و شدت لکنت کودکان مبتلا به لکنت بوده است.روش‌بررسی: این تحقیق از نوع نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون و گروه کنترل بود. شرکت‌کنندگان در این تحقیق چهارده کودک شهر اصفهان (ده پسر و چهار دختر) با محدودهٔ سنی 4تا6 سال بودند که به‌صورت دردسترس انتخاب شده و به‌طور تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی به‌مدت هشت هفته تمرینات زمان‌بندی را انجام داد. از آزمون‌های شدت لکنت و آداسیتی به‌ترتیب جهت سنجش شدت لکنت و زمان‌بندی حرکتی استفاده شد. داده‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس تجزیه‌و‌تحلیل شدند. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که پس از هشت هفته تمرینات زمان‌بندی، شدت لکنت (0٫018=p) و زمان‌بندی حرکتی کودکان (0٫001>p) گروه تجربی درمقایسه با گروه کنترل به‌طور معناداری بهبود یافته است. نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد ارتباط قوی میان سیستم‌های زبانی و حرکتی وجود داشته و تمرینات زمان‌بندی ممکن است روش تمرینی مفیدی برای کاهش شدت لکنت در کودکان مبتلا به لکنت باشد. 

Effects of Timing Training on Stuttering Severity and Motor Timing in Children Who Stutter

Background & Objectives: Stuttering is caused by the destruction of spatial and temporal control of the movements necessary to produce speech fluency. People who stutter act differently in control of the variability, speed and timing of speech movements at the time of speaking fluently. Physiological evidence suggests that the mechanisms of motor control for speech production and limb movements have the same nervous structures. Accordingly, in the present study, the researchers decided to use a motor timing intervention program assuming that by practicing this task, people who stutter can get the timing or ability to synchronize themselves with each move or the ability to accurately repeat the motor task with the rhythm. In addition, with the help of intrinsic (or emergent) timing processes, they can also transfer this probable improvement of timing stability during the implementation of motor tasks assignments to oral–motor tasks.Methods: A quasi–experimental study with a pre–test post–test design was conducted on 14 children (10 boys and 4 girls) ranged between 4–6 years of age. The participants were recruited conveniently and assigned randomly to two groups of experimental and control. The experimental group underwent an eight–week sequential motor timing training. The Audacity and Stuttering Severity Instrument–Fourth Edition tests were used in order to measure the stuttering severity and motor timing, respectively. The data were analyzed using the covariance analysis. Results: Analysis of covariance showed that by controlling the effect of pre–test, there was a significant difference between the mean scores of motor timing and the stuttering severity of children in both groups, and the average scores of motor timing (p<0.001) and stuttering severity (p=0.018) in the experimental group were significantly lower than the control group.Conclusion: Based on the findings of this study, timing training improved mental timing and, as a result, stuttering severity decreased in children who stutter. In these children, speech and non–speech movements control processes had the same nervous structure. Weakness in the speech and non– speech abilities of people who stutter may therefore be due to defect in the timing mechanisms and impact of timing training on the mental timing or in fact same intrinsic (or emergent) timing processes improved the speech and reducing stuttering severity in these children.