اثربخشی روایت‌درمانی گروهی بر انعطاف‌پذیری شناختی دختران نوجوان بدسرپرست مراکز بهزیستی مشهد

زمینه و هدف: نوجوانان بدسرپرست با اختلالات رفتاری‌هیجانی بیشتری در مقایسه با سایر افراد عادی مواجه‌اند و به‌دلیل زندگی در محیطی نامناسب، فاقد مهارت‌های لازم برای زندگی در جامعه هستند. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی روایت‌درمانی گروهی بر انعطاف‌پذیری شناختی دختران بدسرپرست مراکز بهزیستی مشهد بود.روش‌بررسی: طرح پژوهش نیمه‌آزمایشی با پیش‌آزمونپس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعۀ آماری تمام نوجوانان دختر بدسرپرست مراکز بهزیستی مشهد بودند که بیست نفر با نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و به‌طور تصادفی در دو گروه آزمایشی و گواه قرار گرفتند و با گروه آزمایش، هشت جلسه روایت‌درمانی نود دقیقه‌ای کار شد. ابزار سنجش شامل پرسش‌نامۀ انعطاف‌پذیری شناختی دنیس و وندروال بود. از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (آزمون t و تحلیل کوواریانس) در نرم‌افزار spss نسخهٔ 22 به‌ منظور تحلیل نتایج استفاده شد. سطح معناداری در آزمون‌ها برابر با 0٫05 در نظر گرفته شد.یافته‌ها: نتایج نشان داد که در پیش‌آزمون، میانگین انعطاف‌پذیری شناختی گروه آزمایش از 13٫47 ± 69٫4 به 93٫8 ± 13٫75 در پس‌آزمون افزایش معناداری یافت (0٫001>p). نمرات زیرمقیاس‌های »جایگزین‌هایی برای رفتارهای انسانی « و »کنترل « در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه در پس‌آزمون به‌طور معناداری افزایش یافت (0٫001>p)؛ اما در زیرمقیاس جایگزین‌ها تفاوت و افزایش معناداری یافت نشد (0٫068=p).نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های به‌دست‌آمده، روایت‌درمانی گروهی بر انعطاف‌پذیری شناختی دختران موثر است و پیشنهاد می‌شود که از این روش برای نوجوانان بدسرپرست استفاده شود.