مقایسۀ مشارکت در عادت‌های زندگی بین کودکان نشانگان داون هفت تا 13 ساله و کودکان سالم

زمینه و هدف: مشارکت در عادت‌های‌ زندگی دوران کودکی برای رشد سلامت، اعتمادبه‌نفس، مهارت‌ها و ارتباطات همۀ کودکان، بدون توجه به توانایی یا ناتوانی، امری اساسی است. نقص مشارکت می‌تواند منجر به انزوا و گوشه‌گیری شده و تاثیر عمیقی بر کودکان بگذارد. هدف از این پژوهش، مقایسۀ مشارکت کودکان نشانگان داون هفت تا 13 ساله در عادت‌های زندگی با گروه همسالان بود.روش‌بررسی: این مطالعه توصیفی تحلیلی و از نوع مقطعی است. جامعۀ آماری پژوهش، 36 کودک مبتلا به نشانگان داون هفت تا 13 سال در حال تحصیل در مدارس استثنایی شهر اسلام شهر (18 دختر و 18 پسر) و همتایان هفت تا 13 سال عادی آن‌ها بود. از پرسش‌نامۀ lifeh به‌منظور ارزیابی مشارکت کودکان استفاده شد.یافته‌ها: در یافته‌های این مطالعه، تفاوت آماری معناداری در میانگین رتبۀ مشارکت در کودکان نشانگان داون و عادی در عادت‌های تغذیه (0٫64=p) مشاهده نشد. همچنین، در هر دو گروه، بیشترین امتیاز پرسش‌نامه مربوط به حیطۀ روابط بین‌فردی (میانگین داون=4٫7 و میانگین عادی=4٫9) و کمترین امتیاز مربوط به حیطۀ کار (میانگین داون=2٫72 و میانگین عادی=2٫97) بود. در میانگین نمرۀ کل عادت‌های زندگی دختران و پسران نشانگان داون و عادی تفاوت آماری معناداری مشاهده شد (0٫001>p).نتیجه‌گیری: با استناد به یافته‌های این پژوهش، نتیجه می‌گیریم که نمرۀ کل مشارکت در عادت‌های زندگی در کودکان نشانگان داون در مقایسه با کودکان عادی، کمتر است؛ ولی نمرۀ مشارکت در بعضی از حیطه‌های عادت‌های زندگی (مثل مشارکت در عادت‌های تغذیه) با کودکان عادی همسال خودشان یکسان است.