رابطۀ خودناتوان‌سازی و حمایت اجتماعی با کیفیت زندگی در افراد نابینا

زمینه و هدف: از بارزترین گروه‌های دارای ناتوانی، افراد نابینا هستند که وجود معلولیت و نقص بینایی کیفیت زندگی آن‌ها را به‌شدت تحت‌تاثیر قرار می‌دهد. هدف از پژوهش حاضر، تعیین رابطۀ خودناتوان‌سازی و حمایت اجتماعی با کیفیت زندگی افراد نابیناست. روش بررسی: طرح پژوهش از نوع هم‌بستگی است. شرکت‌کنندگان پژوهش 135 نفر از افراد نابینای بالای پانزده سال شهرهای شیراز و اصفهان بودند که به‌روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند.برای گردآوری اطلاعات از پرسش‌نامۀ کیفیت زندگی نابینایان، مقیاس خودناتوان‌سازیو پرسش‌نامۀ حمایت اجتماعی استفاده شد. برای تحلیل داده‌ها از ضریب هم‌بستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه استفاده شد. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش نشان داد که بین حمایت اجتماعی با کیفیت زندگی افراد نابینا، رابطۀ معناداری به‌صورت مثبت و مستقیم وجود دارد و هرچه حمایت بیشتر باشد، بر میزان کیفیت زندگی افراد نمونه افزوده می‌شود (0٫01>p). از سوی دیگر، بین خودناتوان‌سازی رفتاری و کیفیت زندگی افراد نابینا رابطۀ معناداری به‌صورت منفی و معکوس وجود دارد (0٫01>p). همچنین بین خودناتوان‌سازی ادعایی و کیفیت زندگی این افراد رابطۀ معناداری به‌صورت منفی و معکوس وجود دارد (0٫05>p). نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه حاکی از این بود که حمایت اجتماعی ادراک‌شده در پیش‌بینی کیفیت زندگی افراد نابینا، نقش معناداری دارد (0٫001>p) و خودناتوان‌سازی ادعایی و رفتاری چون نقش معناداری ندارد، از مدل خارج شد.نتیجه‌گیری: براساس نتایج، گسترش خدمات توان‌بخشی برای افزایش حمایت اجتماعی و ایجاد مداخلات به‌منظور کاهش خودناتوان‌سازی در افراد نابینا پیشنهاد می‌شود.