اثربخشی درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد بر افسردگی و رضایت زناشویی زنان باردار

زمینه و هدف: وضعیت بهداشت روحی و روانی زنان باردار، تاثیر مستقیمی بر بهزیستی مادر و نوزاد دارد؛ بااین‌حال در تحقیقات گذشته از دیدگاه مشاوران خانواده، به موضوع رضایت زناشویی و افسردگی در دوران بارداری کمتر پرداخته شده است؛ بنابراین هدف اصلی این پژوهش، تعیین اثربخشی درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد بر افسردگی و رضایت زناشویی زنان باردار بود. روش‌بررسی: روش پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون‌پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعۀ آماری این پژوهش را تمامی زنان باردار مراجعه‌کننده به خانۀ سلامت منطقۀ دو شهر تهران در نیمۀ دوم سال 1394 تشکیل داده بودند. با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس سی نفر انتخاب شدند و در دو گروه به‌صورت تصادفی جایگزین گردیدند که یک گروه (پانزده نفر)، گروه آزمایشی و گروه دیگر (پانزده نفر) گروه گواه بود. جلسات درمان مبتنی‌بر پذیرش و تعهد در هشت جلسه برای گروه آزمایش اجرا شد؛ اما برای گروه گواه، هیچ‌گونه مداخله‌ای اعمال نگردید. داده‌های لازم جمع‌آوری و با استفاده از روش آماری تجزیه‌وتحلیل کوواریانس یافته‌ها تحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که نمرات پس‌آزمون گروه آزمایشی در میزان افسردگی، درمقایسه با پیش‌آزمون کاهش یافته (میانگین پیش‌آزمون 9٫657 ± 29٫936، پس‌آزمون 10٫526 ± 20٫036) و در میزان رضایت زناشویی افزایش یافته است (میانگین پیش‌آزمون 25٫490 ± 111٫426 و پس‌آزمون 33٫526 ± 145٫869)؛ اما در گروه گواه تغییر محسوسی ایجاد نشده است. نتیجۀ تحلیل کوواریانس نیز نشان داد که اثربخشی درمان پذیرش و تعهد بر افسردگی (0٫001>p) و رضایت زناشویی (0٫001>p) معنا‌دار است.نتیجه‌گیری: در مجموع، درمان پذیرش و تعهد که یکی از روش‌های درمانی غیردارویی مبتنی‌بر کاهش استرس و روان‌درمانی است، با استفاده از تکنیک‌های تغییر رفتار و ذهن‌آگاهی، شفاف‌سازی ارزش‌ها و اهداف، گسستگی و عمل متعهدانه، توانست افسردگی زنان باردار را بهبود بخشیده و باعث افزایش رضایت زناشویی زنان باردار شود.