اثر فعالیت‌های یکپارچگی حسی‌حرکتی گروهی و انفرادی بر توانایی ادراکی‌حرکتی و رشد اجتماعی کودکان اوتیسم

زمینه و هدف: هدف تحقیق حاضر بررسی اثر فعالیت‌های یکپارچگی حسی‌حرکتی بر توانایی ادراکی‌حرکتی و رشد اجتماعی کودکان اتیسم با عملکرد بالای هشت تا چهارده‌سالۀ شهر شیراز بود.روش بررسی: این مطالعه، شبه‌تجربی از نوع پیش‌آزمونپس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعۀ آماری تمام کودکان دارای اختلال اوتیسم مدرسۀ استثنایی شهر شیراز در سال تحصیلی 1394-1393 و نمونۀ 22 کودک اوتیسمی با عملکرد بالا بودند که به‌صورت تصادفی به دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل تقسیم شدند. سپس والدین پرسش‌نامۀ رشد اجتماعی کودک خود را تکمیل کردند. برای ارزیابی توانایی حرکتی کودکان، از آزمون برونینکزازرتسکی استفاده شد. گروه‌های آزمایشی طی دوازده جلسه تمرین کردند. سپس از کودکان پس‌آزمون رشد اجتماعی و توانایی حرکتی به عمل آمد. داده‌ها با استفاده از روش‌های توصیفی و تحلیل کوواریانس بررسی شدند. مقدار α در این مطالعه 0٫05 بود.یافته‌ها: تحلیل داده‌ها نشان داد برنامۀ فعالیت‌های یکپارچگی گروهی (0٫002=p) و انفرادی (0٫006=p) در مقایسه با گروه کنترل بر توانایی ادراکی‌حرکتی کودکان موثر بود؛ اما از نظر میزان تاثیرگذاری تفاوت معناداری بین روش گروهی و انفرادی وجود نداشت (0٫327=p). همچنین مقایسۀ دو‌به‌دوی گروه‌ها در متغیر رشد اجتماعی نشان داد که تفاوت در مرحلۀ پس‌آزمون بین گروه کنترل و گروه فعالیت‌های گروهی معنادار بود (0٫007=p) ؛ ولی بین گروه کنترل و انفرادی معنادار نبود (0٫064=p) و بین میانگین رشد اجتماعی دو روش گروهی و انفرادی تفاوت معناداری وجود داشت (0٫005=p) که نشان می‌دهد روش گروهی باعث بهبود رشد اجتماعی شده است.نتیجه‌گیری: با توجه اهمیت فعالیت‌های بدنی در ابعاد گستردۀ رشد کودک و اثر آن بر شکل‌گیری شخصیت کودک، توجه به این مرحله ضروری به نظر می‌رسد.