تعیین اندازه اثر کارکردهای اجرایی و سطوح یادگیری خودتنظیمی در پیش‌بینی اضطراب ریاضی دانش‌آموزان با اختلال یادگیری ریاضی

هدف: تعداد زیادی از دانش‌آموزان مقاطع ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان در یادگیری دروس ریاضی مشکل دارند. در اﻳﻦ ﭘﮋوﻫﺶ اندازه اثر کارکردهای اجرایی و سطوح یادگیری خودتنظیمی در پیش‌بینی اضطراب ریاضی تعیین و بررسی شد.روش‌بررسی: طرح پژوهش از نوع پژوهش‌های همبستگی مبتنی‌بر روش مدل‌یابی معادلات ساختاری بود. جامعهٔ آماری پژوهش، تمامی دانش‌آموزان ابتدایی با اختلال یادگیری از شهر کرمان در سال تحصیلی 1397 بودند که 120 ﻧﻔﺮ از آن‌ها ﺑﻪ روش ﻧﻤﻮﻧﻪ‌گیری ﺧﻮﺷﻪ‌ای تصادفی انتخاب گردیدند. ابزارهای استفاده‌شده شامل: خرده آزمون تشابهات وکسلر (2001)، پرسشنامهٔ زمینه کلی یادگیری زیمرمان (1986) و اضطراب ریاضی بلیک و پارکر (1997) بود. داده‌ها با استفاده از روش‌های آماری رگرسیون خطی چندگانه و معادلات ساختاری و به کمک نرم‌افزارهای spss21 و amos18 تجزیه‌وتحلیل شد.یافته‌ها: نتایج نشان داد که مدل ارائه‌شده از برازش قابل قبولی برخوردار است. ضرایب رگرسیونی مدل نشان داد متغیرها به‌خوبی رابطهٔ بین کارکردهای اجرایی و سطوح یادگیری خودتنظیمی با اضطراب ریاضی را در دانش‌آموزان دارای اختلال یادگیری ریاضی تبیین می‌کنند. بین کارکردهای اجرایی و اضطراب ریاضی در بین دانش‌آموزان رابطهٔ معکوس و معناداری وجود داشت (0٫012=p). بین خودتنظیمی و اضطراب ریاضی در بین دانش‌آموزان نیز رابطهٔ معکوس و معناداری وجود داشت (0٫007=p).نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های این پژوهش کارکردهای اجرایی و سطوح یادگیری خودتنظمیی نقش تعیین‌کننده‌ای در اضطراب ریاضی دانش‌آموزان با اختلال ریاضی دارند.