اثربخشی روان‌درمانی بین‌فردی بر اضطراب و ناگویی هیجانی در زنان مبتلا به اضطراب فراگیر

هدف: اختلال اضطراب فراگیر یکی از اختلالات شایع روان‌پزشکی است که باعث ناراحتی فرد و نقص در عملکرد رفتاری و شناختی او می‌گردد. هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی روان‌درمانی بین‌فردی بر اضطراب و ناگویی هیجانی زنان دارای اضطراب فراگیر بود.روش‌بررسی: طرح پژوهش حاضر به روش نیمه‌آزمایشی پیش‌آزمونپس‌آزمون با انتخاب گروه گواه انجام پذیرفت. جامعهٔ آماری این پژوهش را تمامی زنان دارای اضطراب فراگیر شهر تهران در سال 1397 تشکیل دادند که از میان آن‌ها با استفاده از روش نمونه‌گیری دردسترس 30 نفر انتخاب شده و در دو گروه آزمایش و گواه به‌صورت تصادفی جایگزین شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامهٔ ناگویی هیجانی تورنتو (بگبی و همکاران، 1994) و اضطراب (بک و همکاران، 1998) بود. ابتدا پیش‌آزمون اضطراب و ناگویی هیجانی انجام شد، سپس گروه آزمایشی طی 8 جلسه تحت روان‌درمانی بین‌فردی قرار گرفتند و گروه گواه، هیچگونه مداخله‌ای دریافت نکرد. بلافاصله بعد از اتمام مداخله، پس‌آزمون برای هر دو گروه اجرا شد و داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار spss و با اجرای آنالیز کواریانس در سطح 0٫05 تحلیل شد.یافته‌ها: میانگین اضطراب از 8٫63 ± 49٫37 به 10٫98 ± 27٫74 و ناگویی هیجانی نمرهٔ گروه آزمایش به‌ترتیب از 8٫15 ± 60٫11 به 10٫11 ± 43٫43 کاهش پیدا کرد و نتایج کواریانس نشان داد که روان‌درمانی بین‌فردی به‌طور معناداری اضطراب و ناگویی هیجانی زنان مبتلا به اضطراب فراگیر را کاهش می‌دهد (0٫001>p).نتیجه‌گیری: نتایج حاکی از اثربخشی روان‌درمانی بین‌فردی در کاهش اضطراب و ناگویی هیجانی زنان مبتلا به اضطراب فراگیر بود.