اثربخشی درمان شناختی‌رفتاری بر تاب‌آوری و نشخوار ذهنی بیماران مولتیپل‌اسکلروزیس

زمینه و هدف: مولتیپل اسکلروزیس از بیماری های نورولوژیک مزمن و شایع است که با مشکل های روان شناختی ازجمله تاب آوری کم و نشخوارذهنی همراه است. این امر لزوم مداخلات روان شناختی را در این بیماران ضروری می سازد؛ لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر تاب آوری و نشخوار ذهنی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس انجام گرفت. روش بررسی: پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعهٔ آماری را تمامی اعضای انجمن بیماران مولتیپل اسکلروزیس شهرستان ارومیه تشکیل دادند. 30 نفر به صورت نمونه گیری دردسترس و داوطلبانه از بین جامعهٔ آماری انتخاب شده و به تصادف در دو گروه 15 نفری آزمایش و کنترل قرار گرفتند و به پرسشنامه های تاب آوری cdrisc و نشخوارذهنی rrs پاسخ دادند. گروه آزمایش به مدت 13 جلسهٔ یک ونیم ساعته درمان شناختی رفتاری را تجربه کردند. سپس هر دو گروه بعد از اتمام جلسات و یک ماه بعد مجدداً به پرسشنامه های تاب آوری و نشخوارذهنی پاسخ دادند. داده های پژوهش به کمک روش های توصیفی و استنباطی آنالیز کواریانس، تحلیل شدند. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل کواریانس نشان داد که بعداز مداخله بین گروه آزمایش و کنترل در میزان افزایش تاب آوری و کاهش نشخوار ذهنی تفاوت معناداری وجود دارد ( p<0.001) و بعد از یک ماه نیز این تاثیرات پایدار بودند (p<0.001).نتیجه گیری: درمان شناختی رفتاری روشی اثربخش برای افزایش تاب آوری و کاهش نشخوار ذهنی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس است.