مقایسهٔ طرحواره‌های ناکارآمد اولیه با میزان رضایت از زندگی در زنان بینا و نابینا

زمینه و هدف: یکی از شاخص های بهداشت روانی میزان رضایت از زندگی بوده که بر کیفیت زندگی افراد تاثیر می گذارد. ازآنجاکه افراد با ناتوانی، ویژگی ها و توانایی های متفاوتی با افراد عادی دارند، ممکن است رضایت از زندگی آن ها تحت تاثیر نوع و میزان ناتوانی شان قرار گیرد. پژوهش حاضر با هدف مقایسهٔ طرحواره های ناکارآمد اولیه با میزان رضایت از زندگی در زنان بینا و نابینا انجام شد. روش بررسی: روش پژوهش علّی مقایسه ای بود. جامعهٔ آماری را 41 نفر از زنان عادی و 40 نفر از زنان نابینا و کم بینا تشکیل دادند که به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. ابزار به کاررفته در این پژوهش، فرم کوتاه پرسشنامهٔ طرحواره های ناسازگار اولیهٔ یانگ 2005 و پرسشنامهٔ رضایت از زندگی داینر و همکاران 1985 بود. داده ها با استفاده از آزمون تی گروه های مستقل و تحلیل واریانس چندمتغیره تجزیه وتحلیل شد. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد بین طرحواره های ناکارآمد اولیه و میزان رضایت از زندگی در میان زنان بینا و نابینا تفاوت معناداری وجود ندارد و تنها در مولفهٔ طرحوارهٔ ناکارآمد رهاشدگی بین دو گروه تفاوت معناداری به دست آمد (0٫044=p). نتیجه گیری: باتوجه به یافته ها، به نظر می رسد حضور و مسائل مربوط به نابینایی در زنان، تاثیر چشمگیری بر طرحواره های ناکارآمد اولیه و رضایت از زندگی آنان ندارد.