تحلیل وضعیت معماری مراکز آموزشی کودکان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم(asd) مطالعه موردی: سه مرکز اوتیسم در شهر اصفهان

زمینه و هدف: این مقاله به تحلیل وضعیت معماری سه فضای آموزشی کودکان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم در شهر اصفهان، پرداخته است.روش بررسی: پژوهش حاضر بااستفاده از روش تحقیق توصیفی تحلیلی و با بررسی مطالعات انجام شده دربارهٔ خصوصیات معمارانه فضاهای آموزشی لازم برای کودکان مبتلا به اختلالات اوتیسم در کشورهای مختلف جهان، به کمک چک لیست محقق ساخته و ابزارمشاهده، صورت گرفته است. یافته ها: یافته های پژوهش، حاکی از آن است که معماری فضاهای آموزشی اوتیسم موجود در شهر اصفهان، مناسب با نیازهای خاص مبتلایان به این دسته از اختلالات، نیست؛ به طوری که هیچ یک از این سه مرکز، توانایی کنترل نوری مجزایی ندارد. درخصوص سازمان دهی فضا در 100درصد این مراکز، از دیوارهای خمیده استفاده نشده است. دررابطه با عامل حریم و فضای شخصی، در هیچ یک از این مراکز، فضایی برابر با 22٫76 مترمکعب به ازای هر کودک وجود ندارد.نتیجه گیری: باوجودآنکه فضاهای آموزشی بررسی شده در شهر اصفهان، به لحاظ روش های آموزشی استفاده شده در آموزش کودکان اوتیسم، موفقیت هایی را کسب کرده اند، این فضاها مناسب وضعیت افراد مبتلا به این دسته از اختلالات نیست.