اثربخشی شیوهٔ درمان مبتنی‌بر تعهد و پذیرش بر سازگاری اجتماعی و عاطفی مادران با فرزند معلول ذهنی و جسمی

زمینه و هدف: مهمترین عامل سلامت روانی، وجود محیط خانوادگی سالم است. محیط زندگی را می توان طوری تنظیم کرد که اگرچه سبب بهبود وضع افراد نشود، موجب تخریب آن ها نیزنباشد. هدف پژوهش حاضر بررسی میزان اثربخشی شیوهٔ درمانی مبتنی بر تعهد و پذیرش بر سازگاری اجتماعی و عاطفی مادران فرزندان معلول ذهنی و جسمی است.روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. بدین منظور 40 نفر از مادران دارای فرزند معلول ذهنی به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب و سپس به صورت تصادفی به دو گروه 20نفرهٔ آزمایش و کنترل تقسیم شدند. هر دو گروه پرسشنامهٔ سازگاری بل را تکمیل کرده و افراد گروه آزمایش در هشت جلسه تحت درمان گروهی »مبتنی برتعهد و پذیرش« قرار گرفتند. درنهایت اطلاعات جمع آوری شده به وسیلهٔ پرسشنامه با استفاده از روش آماری تحلیل کواریانس تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج آماری نشان داد شیوهٔ درمانی مبتنی بر تعهد و پذیرش در مقیاس سازگاری اجتماعی گروه آزمایش از 22٫2 به 11٫90 (p<0.001)؛ لیکن در گروه کنترل تغییر درخورتوجهی یافت نشد. نتیجه گیری: درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش می تواند یکی از راهکارهای مقابله با مشکلات عدیدهٔ مادران فرزند معلول به شمار آید.