اثر تعاملی تمرین کم‌خطا-پر‌خطا و خواب-هوشیاری بر یادگیری مهارت پرتاب یک‌دستی در کودکان کم‌توان ذهنی آموزش‌پذیر: آزمون فرضیهٔ اختصاصی‌بودن تمرین

زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثر تعاملی تمرین کم خطا-پر خطا وخواب-هوشیاری بر یادگیری مهارت پرتاب یک دستی در کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر بود. روش بررسی: پژوهش حاضر به صورت شبه تجربی انجام شد. شرکت کنندگان، 33 کودک کم توان ذهنی با دامنهٔ سنی 7 تا 10 سال بودند که به طورتصادفی در سه گروه آزمایشی (تمرین کم خطا، تمرین پرخطا و تمرین اختصاصی) قرار گرفتند و طی 12 جلسه اکتساب، تکلیف دقت پرتاب یک دستی به سمت صفحهٔ هدف روی دیوار را با دست راست انجام دادند. روایی و پایایی این تکلیف توسط لوسیانا و همکاران (2012) تایید شد. کودکان دو ساعت و 24 ساعت بعد از اجرای آخرین جلسهٔ اکتساب، در آزمون های یادداری شرکت کردند. داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس عاملی مرکب با تکرار روی عامل جلسات تمرین، تحلیل واریانس یک راهه و تحلیل واریانس عاملی مرکب تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد در آزمون یادداری اول (قبل از خواب شبانه) آزمودنی ها در گروه تمرین کم خطا عملکرد بهتری در مقایسه با سایر گروه ها داشتند (p<0/05). گروه های تمرین کم خطا و تمرین اختصاصی در آزمون یادداری دوم که بعد از خواب شبانه اجرا شد، عملکرد بهتری در مقایسه با گروه تمرین پرخطا داشتند (p<0/05).نتیجه گیری: مربیان و معلمان می بایست در برنامه ریزی های آموزشی خود، نقش تمرین در شرایط اختصاصی و تمرین کم خطا را جهت افزایش سرعت کدگذاری اطلاعات بر افزایش عملکرد مدنظر قرار دهند.