روایت پنهان در شعر امین‌پور

در جستار حاضر، بر پایۀ مطالعات کتابخانه‌ای و روش تحلیل و توصیف داده‌ها، به این پرسش اصلی پاسخ داده‌ شده که در شعر قیصر امین‌پور، «روایت پنهان» چیست؟ چگونه شکل می‌گیرد؟ و چه ویژگی‌هایی دارد؟ از دیرباز شاعران به کمک نظم داستان‌هایی را روایت کرده‌اند. با این حال روش استفادۀ همۀ شاعران از روایت مانند هم نیست. برخی شاعران داستان‌هایی منظوم می‌سرایند که تفاوت اصلی آن‌ها با داستان‌های منثور تنها در رعایت نظم عروضی است. بعضی دیگر، هم‌چون قیصر امین‌پور، به روایت و عناصر سازندۀ آن رویکردی  عمیق‌تر دارند. شعرهای روایی امین‌پور از تعریف یک قصّه به «نظم» عبور می‌کنند. وی روایت را به صورت ساده و آشکارا پیش روی مخاطب نمی‌گذارد، بلکه آن را چنان در بافت و خصوصیّات شاعرانۀ متن می‌گنجاند که این «روایت پنهان» و کارکرد هر یک از عناصر آن جز از طریق تجزیه و تحلیل دقیق متن مشخّص نمی‌شود. وی با به کارگیری خلّاق ویژگی‌های روایی و حل کردن روایت در شعر به دنبال افزایش تاثیربخشی بر مخاطب است. نشانه‌هایی که امین‌پور از روایی بودن متن به جا می‌گذارد، خواننده را وامی‌دارد تا در پی کشف جزییّات قصّه براید. این تلاش فکری و تاخیر در کشف روایت پنهان‌شده در شعر موجب لذّت مضاعف او می‌شود.