سیمای «الله» در معارف بهاءولد در پرتو دیالکتیک عشق و بندگی

عشق از بن‌مایه‌های اعتقادی بهاء‌ولد است که در هر سه حوزۀ خداشناسی، جهان‌شناسی و انسان‌شناسی مورد توجه است. از نگاه بهاءولد معرفت خداوند و رسیدن به آن در گرو محبّت است. این مقاله با تبیین مقولۀ عشق در ذهن و زبان بهاءولد به تفسیر نوع مواجهۀ او با خالق به عنوان پرسش اصلی پژوهش، می‌پردازد. بررسی نوع نگاه بهاءولد به ویژگی‌های عشق، عاشق و معشوق و همچنین دیدگاه‌ او در باب جمال‌پرستی و رویت حق که با روش توصیفی تحلیلی صورت گرفته، این نتیجه را به دست می دهد که او از خدایی دیگرگونه سخن گفته و تصویری از خدا در ذهن تداعی می‌کند که مخاطب را به اندیشۀ تجسیم و تجسد رهنمون می‌شود. بنابراین عشق در اعتقاد بهاء در پیوندی ناگسستنی با رویت قرار می‌گیرد که اندیشه‌های دیگری چون جمال‌پرستی را موجب می‌شود. محبّت به تعریف وی، مثلثی است که از سه ضلع عشق الله به بنده، عشق بنده به حق و عشق بنده به مخلوقات به عنوان تجلی‌گاه حق تشکیل می‌شود.