بررسی شخصیت های منظومه ی شیرین و فرهاد وحشی بافقی بر اساس نظریه ی آلفرد آدلر

در این مقاله به بررسی شخصیت های منظومۀ شیرین و فرهاد وحشی بافقی بر مبنای نظریۀ شخصیت آلفرد آدلر پرداخته ایم. نوع پژوهش، کتابخانه ای و روش آن، تحلیلیتوصیفی است. فرضیۀ پژوهش، امکان بررسی شخصیت های این منظومه به دلیل تقابل میان برخی شخصیت ها، بر اساس نظریۀ آدلر است. پس از بررسی تک تک شخصیت ها بر اساس مولفه های نظریۀ آدلر، به این نتیجه رسیده ایم که به دلیل موضوع منظومه که عاشقانه است و رقابت و حسادت بخش لاینفک آن است، بنابراین تمامی شخصیت های مهم منظومه به تناوب، نشانه هایی از مصادیق نظریۀ آدلر اعم از عقدۀ حقارت، علاقۀ اجتماعی، برتری جویی و سلطه گری و وابستگی و گیرندگی را دارند. شیرین ضمن اینکه شخصیتی برتری جو است، اما احساس حقارتی که به واسطۀ بی توجهی خسرو بر او عارض شده است، او را به انتقام جویی و وابستگی به فرهاد سوق می دهد. خسرو شخصیتی تماما برتری جو و سلطه گر است. فرهاد شخصیتی «مفید به حال جامعه» است که سبک زندگی اش متناسب با ویژگی های تیپ «علاقۀ اجتماعی» است. شکر و سایر شخصیت ها از جمله کنیزان دربار خسرو، به دلیل نقش کمرنگی که در منظومه دارند، قابل بررسی از منظر نظریۀ آدلر نیستند.