بررسی بازنمود واژه‌های زنانه در دو منظومۀ «ویس و رامین» و «خسرو و شیرین» ازمنظر زبان و جنسیت

رابطۀ زبان و جنسیت در دهه‌‌های اخیر در حوزه‌‌های مختلفی ازجمله زبان‌شناسی اجتماعی و ادبیات موردتوجه پژوهشگران واقع شده‌است. متاسفانه در راستای شناخت و تحلیل دقیق فرهنگی براساس متون کهن فارسی، پژوهشی صورت نگرفته‌است. منظومه‌‌های غنایی از مهم‌‌ترین منابع نمود جنسیت ادبیات فارسی هستند. برای تحلیل زبان و جنسیت در ادبیات کلاسیک فارسی، دو منظومۀ «ویس ورامین» و «خسرو وشیرین» با دو رویکرد عمده به زبان و جنسیت، یعنی رویکرد تسلط و رویکرد تفاوت بررسی شده‌است تا مشخص شود که کدام رویکرد در دو منظومۀ مذکور ازنظر واژگان زنانه غالب است. روش تحقیق به هر دو شکل تحلیل کمّی و کیفی صورت گرفته‌است. نتایج این پژوهش نمایانگر این است که شمار واژگان زنانه در «ویس و رامین» بیشتر است و برخلاف تصور اولیه، رویکرد تفاوت در واژگان به‌کار رفته در هر دو منظومه نسبت‌به رویکرد تسلط بیشتر است و همچنین میزان رویکرد تفاوت در «خسرو و شیرین» بیشتر از «ویس و رامین» است. نتایج این تحقیق می‌تواند تا‌حدودی بازنمودی از جایگاه زنان آن روزگار نیز باشد.