راوی بوف کور در زنجیرۀ دالّ‌‌های بی‌‌پایان نظم نمادین

پدر، مرجع و مولف و حافظ و ناظرقانون، و به‌عبارتی، نمایندۀ نظم اجتماعی است. نام پدر، گره‌‌گاهی است که به فرایند هویت‌‌یابی سوژه در زنجیرۀ بی‌‌پایان نظم نمادین، پایان می‌‌دهد. کارکرد استعارۀپدری، قرار دادن قانون پدر به‌جای میل مادر است. هرگونه اختلال در فرایند هم ذات‌‌ پنداری با نام پدر، موجب بدگمانی و سوء‌‌ظن شدید به نظم اجتماعی می‌‌شود. لاکان توهمات وهذیان‌‌های بدگمانی و ترس و اضطراب پارانوئید را در نبود نام پدر می‌داند. انسجام نداشتن نام و قانون پدر، سبب می‌‌شود که سوژه، امنیت خاطر خود را دربارۀ نظم نمادین ازدست دهد و جهان را متزلزل و نا امن بپندارد. این مقاله، می‌‌کوشد با کمک دستاورد‌‌های نوفرویدی ژاک لاکان، با بررسی شخصیت‌‌های بوف کور (ابژه‌‌های مادرانه و استعاره‌‌ها و دالّ‌‌های پدرانه)، فرایند شکست هویت‌‌یابی شخصیت راوی را در نظم نمادین تحلیل کند. در بوف کور، پدر نقش کمرنگی در شکل‌‌گیری شخصیت راوی ایفا می‌‌کند.دالّ پدر در نظم نمادین غایب است. نام پدر انسجام‌‌بخش نیست. ازاین‌رو راوی بوفکور، نام پدر را به تعلیق درمی‌‌آورد و به دامن ابژه‌‌های مادرانه می‌‌غلتد. تعلیق نام پدر و تعویق هویت‌‌یابی در زنجیرۀ دالّ‌‌های نظم نمادین، موجب ظهور مولفه‌‌های پارانوئیدی در راوی بوف کور می‌شود