نمادپردازی و تصویرسازی با واژه کودک در ادبیات کلاسیک

شاعران در آثار تعلیمی و عرفانی، برای بیان آموزه های مورد نظر خود، از صور هنری گوناگونی مانند تمثیل و نماد استفاده می کنند. هدف از نگارش این مقاله نیز بررسی تصاویر هنری و به ویژه نمادهای ساخته شده با کودک و دوران کودکی در این آثار است. در اشعار عرفانی و تعلیمی، نه تنها اندیشه هایی درباره چگونگی تربیت کودکان وجود دارد، بلکه هر یک از مراحلی که کودک پشت سر می‌گذارد تا به بزرگ سالی می رسد، دست مایه ساختن تصاویر گوناگون قرار گرفته است. کودک و دوران کودکی نمادی از افراد نادان و ناتوان، سالکان مبتدی، انسان های دنیامدار، ظاهر بین، گرفتار هوا و هوس و مقلد است. در برخی مواقع به کودک و دوران کودکی، به خصوص زمانی که رمز سالکان و عارفان قرار می گیرد، نگاه مثبتی دیده می شود؛ اما در بیشتر مواقع نگرش به آن ها منفی است و صفت هایی همچون نادان، ناقص، غافل، ترسو، گرفتار ظواهر و هوا و هوس و انجام دهنده کار بیهوده به آن ها نسبت داده می شود.