الگوی بررسی ساختار ارتباطی زبان در متون تعلیمی ادبیات فارسی

حوزه پژوهش‌های زبانی سنتی یا بلاغت، با حوزه مطالعات زبان شناختی معاصر دارای چنان ارتباط استواری است که از آن می‌توان به بوطیقای ارتباط یاد کرد. این بوطیقای ارتباط در هر گونه ادبی، مقتضای حال متفاوتی با گونه‌های دیگر دارد. بلاغت زبان در مثنوی نیز بر پایه بوطیقای «ارتباط- ترغیب»ی شکل گرفته است که در یک سوی آن، «بافت متن» به چشم می‌خورد و در سوی دیگر، عواملی را می‌توان یافت که توانش ارتباطی مثنوی بر مخاطب و واکنش‌های پدید آمده را از جانب او درون موقعیت یا بافتی معین ارزیابی می‌کند. به این ترتیب، پنج نقش عمده در این چارچوب ارتباطی می‌توان تشخیص داد که هریک در حوزه زبان عرفان ویژگی‌هایی دارد. این مقاله، در صدد است تا علاوه بر تبیین ساختار ارتباط- ترغیب در مثنوی، کارکردهای مرتبط با این الگو را تحلیل و جایگاه آن را در گونه تعلیمی ‌متن مثنوی تشریح کند.