نقد ساختارگرایی در گذر نظریه و تطبیق

در سال‌های اخیر در حوزه نقد ادبی مکتب های مختلفی به‌وجود آمده و ناقدان بسیاری، نظریه های نقدی و ادبی خود را بر مبنای این مکتب ها ارایه نموده‌اند؛ از جمله این گرایش‌های نقدی، نقد ساختارگرایی (structuralism) در حوزه ادبیات و زبان‌شناسی است که پیدایش آن به فرمالیسم و مکتب پراگ و نیوفرمالیسم برمی‌گردد. نقد ساختارگرایانه شیوه‌ای است نقدی که در آن پدیده‌های جزیی در ارتباط با یک کل بررسی می‌شوند و ناقد ساختار‌گرا بین مباحث سنتی و یافته‌های زبان‌شناسی هماهنگی ایجاد می‌کند. این مکتب بیشتر مبتنی بر دید همزمانی (synchronique) است و به ارتباط میان اجزا و پدیده‌ها در یک زمان معین می‌پردازد، هر چند از دید در زمانی (diachronic) نیز غافل نیست. بعدها ساختارگرایی کم‌کم از جایگاه اصلی خود یعنی نقد متون ادبی فراتر رفت و به نوعی روش و متدولوژی تبدیل شد که در بسیاری از دانش‌ها با توجه به تیوری ارتباطات، (communication theory) می‌تواند کاربرد داشته باشد.