«نیمه غایب» و بازنمایی جدال سنت و تجدد در ایران دهه شصت تحلیل گفتمان رمانی از حسین سناپور

نوشته حاضر به تحلیل گفتمان رمان «نیمه غایب» نوشته حسین سناپور می‌پردازد و با تکیه بر رویکرد پساساختگرای تحلیل گفتمان لاکلو و موف، نشان‌ می‌دهد که سناپور در این رمان جدال سنت و تجدد را در جامعه شهری دهه شصت ایران بازنمایی کرده و از میان چشم‌انداز‌های مختلفی که می‌توان در این باره اتخاذ کرد، مسیله هویت و بازیابی آن را انتخاب کرده است. این بررسی نشان می‌دهد که متن سناپور، تمام تعارض‌های گفتمان‌های متفاوت سنتی را نادیده می‌گیرد و همه آنها را تحت عنوان سنت، به شکلی مفصل‌بندی می‌کند که در تضاد با گفتمان تجدد قرار می‌گیرد و گفتمان‌های سنت و تجدد را در آنچه در معنابخشیدن به هویت سوژه محل نزاع است، به شکلی متضاد و به نحوی بازنمایی می‌کند که گفتمان سنت بر مبنای تفاوت‌های جنسیتی و برتری و سلطه مرد و گفتمان تجدد بر مبنای برابری جنسیتی و در ابعادی کاملاً یکسان، حول گره‌گاه اصلی مرد/ زن بازنمایی می‌شود. همچنین در متن سناپور، گرایش نسل جوان به گفتمان تجدد و در نهایت توفیق این نسل در سامان‌دهی هویت خود بر اساس ابعاد این گفتمان، به معنای عقب‌نشینی گفتمان هژمونیک سنت در برابر تجدد است.