بررسی زبان و بازی‌های زبانی در غزل پست‌مدرن ایران

پژوهش حاضر، بازی‌ها و ترفندهای بحث‌برانگیز در حوزۀ زبان غزل پست‌مدرن را بررسی کرده‌است و کوشیده با پرهیز از تعصب، زبان و بازی‌های زبانی، این جریان را که گاه تا مرز زبان‌بازی و زبان‌پریشی پیش رفته، بررسی کند. نکتۀ شایستۀ توجه در پژوهش‌هایی از این دست آن است که در تفکر پست‌مدرن، شاعر با زبان برخوردی متفاوت دارد و محقق در مطالعۀ چنین آثاری با غلبۀ زبان بر معنا و فرم بر محتوا روبه‌رو خواهد بود. در این دیدگاه، «زبان» ابزاری در خدمت معنا نیست، بلکه زبان و زیبایی‌آفرینی آن می‌تواند هدف نهایی مولف باشد که این موضوع با معیارهای زیبایی‌شناسانۀ محقق سنّتی منطبق نیست. اما سوال مهم در آسیب‌شناسی غزل پست‌مدرن این است که: هنجارگریزی/ هنجارستیزی شاعران پست‌مدرن و خروج آن‌ها از قاعده‌مندی زبان تا چه حد موجه است؟ و آیا قاعده و قانونی برای این هنجارشکنی‌های زبانی هست؟ پژوهش پیش رو کوشیده‌است بازی‌های زبانی رایج در غزل پست‌مدرن ایران را بررسی کند و به پرسش‌های بالا پاسخ دهد.

Examining Language and Language Games in Postmodern Persian Poetry

Controversial games and tricks in the field of language of postmodern sonnet is what has been examined in present study. We have tried, avoiding prejudice, to study the course of language and its games that goes sometimes to the border of waggery and dysphasia. The noticeable point is that the poet confronts language differently in the postmodern way of thinking, and the researcher faces the overcoming of language and form on meaning and content, respectively. In this view,"language" does not serve meaning definitely, but language and aesthetics can be the ultimate goal of the author, what does not coincide with the aesthetic criteria of traditional scholars. But the most important question about the pathology of postmodern sonnet becomes: "How justified is the abnormality or normconfronting of postmodern poets and their departure from language rules?" It has been tried, in present research, to study the common language games in Iran’s postmodern sonnets to find the answer of above mentioned question.