نقش شاهنامه فردوسی در تکوین هویت و نحوه نگرش بین المللی انسان ایرانی

جایگاه برجسته ی شاهنامه ی فردوسی درتکوین سازههای هویتی ایرانیان درطول بیش از هزار سال هموارهبستر مناسبی برای شناخت لایههای زیرین و اعماق روح جمعی ایرانیان به شمار رفته است. از اینرو غور و تعمقدر این اثر پرارج، درک هر چه بهتری از نوع جهانبینی و نگرش ایرانیان در عرصه ی روابط بی نالملل را ارایهمیدهد. به بیان دیگر شاید هیچ اثری به شگرفی شاهنامه ی فردوسی بازتابدهنده ی آمال وآروزهای انسان ایرانیدر مسیر ?ر فراز و فرود تاریخ وهستی نباشد. بر این بنیان در این مقاله تلاش گردیده است تا با پیوند میانپندارهای اسطورهای و آرایههای حماسی مندرج درشاهنامه، تجلی و به سطح آمدن استمرارگون هی برخیرسوبات هویتی شاهنامه را در اکنونیت نگرش ایرانیان به عرصه ی روابط بینالملل با محور قرار دادن عنصر خرَددر شاهنامه، مورد پردازش و خوانشی نوقرار گیرد.