درنگی در روایی شهادت فرزند علیه پدر

در قانون مدنی(ماده 1313) و آیین دادرسی مدنی(ماده  155) به طور غیر صریح به دلیلِ اطلاق مواد قانونی شهادت فرزند علیه پدر پذیرفته شده است.در حالی‏که این حکم با رای و نظر مشهور، سازگار نیست که قرابت را مانعِ قبول شهادت می‏دانند.چرا که عدالتِ مفروض الوجود در شاهـد، مانع توجهِ تهمت می شود.اقامه‏ی شهادت، از حقوق اجتماعى افراد است و نمی توان فردی را بی‏جهت از آن محروم نمود.این نوشتار با نگاهی نقادانه به نظریه‌ی مشهور، انگاره ی پذیرش شهادت فرزند علیه پدر را مناسب تر می بیند. اطـلاق ادله‏ی قرآنی و رواییِ ناظر به لزوم ادای شهادت و دال بر حرمت کتمان آن( که برخی نص و صریـح‌اند و پاره ای، ظاهـر) و همچنین اطـلاق و شمول ادله‏ی وجوب امر به معروف و نهی از منکر و نیز اصل اولیه­ی جواز شهادت و عدم ممنوعیت شهادت(که در قالب های دیگری نیز قابلیـت صورت بندی و تقریر دارد) و همچنین لزوم تحقق و دست یابی به مقصـد و مقصـود شـارع،کمک می‏کند تا این ادعـا، قوی تر و مستنـدتر، جلـوه نماید.